Alveolar osteitis (AO) is a condition where you feel severe, throbbing pain a few days after having a tooth removed. It often comes with bad breath. After tooth removal, the bone cavity left behind may have debris in it, and sometimes, the blood clot inside can disappear. AO can happen in 0.3% to 26% of cases, and it's more common when you remove certain types of teeth from your lower jaw, especially the third molars. We're not entirely sure why it happens.
One idea is that it occurs because certain substances in your tissues get released, which then leads to the breakdown of the blood clot. This might happen more often when the tooth removal is tough and causes a lot of damage. Another theory is that AO is mainly due to a bacterial infection in that area.
AO probably results from a mix of these factors - a bacterial infection and the breakdown of the blood clot. Some studies suggest that being older, female, using birth control pills, smoking, having a difficult tooth removal, and having a condition called pericoronitis could increase your chances of getting AO. However, not all studies agree on these factors.
There's also debate about how to prevent AO. Some studies say that using antibiotics during surgery, using mouthwash before and after surgery, and using antibiotics directly in the hole before closing it up can help reduce AO. But not all research supports this.
Recent studies found that one specific antibiotic, metronidazole, doesn't really prevent AO. However, this might not apply to all antibiotics. Still, after surgery, taking antibiotics by mouth doesn't seem to make a big difference in preventing AO.
To lower the chances of getting AO after having the third molar removed, these measures can be applied by your surgeon based on current research.
-First, make sure you've treated any existing pericoronitis (an inflammation around the tooth) before removing the tooth. Your mouth should be clean too.
-Second, try to make the surgery as gentle as possible, especially when using tools to remove bone or section teeth. Use a lot of water to clean the area.
-Third, putting a small amount of antibiotic like tetracycline in the hole before closing it up might help.
-Just be cautious not to use too much to avoid complications.
-Finally, use a specific mouthwash called chlorhexidine 0.12% on the day of the surgery and for a few days afterward.
When it comes to treating AO, doctors generally agree on a combination of antibacterial and pain-relieving treatments. However, there are many different medicines and ways to apply them, and there's not a lot of scientific evidence to show which is best. One option that seems to work well is using a product called alvogyl, which contains butamben, eugenol, and iodoform. Eugenol can numb the area and kill bacteria, while iodoform fights bacteria too. The dressing may need to be changed a few times until the pain goes away.
But, if your lower jaw's nerves and blood vessels are exposed, it's not a good idea to use these dressings inside the hole. You can also use pain relievers, but they might not always work well. Remember, it's essential to follow up with your dentist or oral surgeon during your recovery
There isn't strong evidence in the research to say that removing third molars (wisdom teeth) causes jaw joint problems. Some people have suggested that because taking out these teeth involves a patient opening their mouth wide for a while and sometimes putting some pressure on the jaw, it could potentially hurt the jaw joints. This might happen, especially if the dentist doesn't use the right techniques or doesn't properly support the jaw during the removal, or if the patient is under general anesthesia, and their protective reflexes are overwhelmed.
In a study where they compared 220 patients with jaw joint issues to 1100 people without these issues (10.1016/j.bjoms.2004.10.001), they found that having third molars removed didn't make someone significantly more likely to have jaw joint problems. However, around 9.5% of the patients who had jaw joint problems also had a third molar removed in the five years before their jaw joint problem started.
This data doesn't rule out the possibility that some people, especially those who have lengthy or tough tooth extractions or are under general anesthesia, might have a slightly higher risk of developing jaw joint problems. But for most people with jaw joint issues, it's unlikely that removing a third molar was the main cause.
So, dentists and oral surgeons should always check a patient's jaw joints before removing third molars. They should listen for any unusual sounds, check how the jaw moves when opening and closing the mouth, and look for any tenderness in the muscles around the jaw. During the surgery, it's important to be careful with the amount of force used, and a bite block (a device to keep the jaw steady) should be used to support the jaw when removing the lower third molars.
People aren't sure if certain procedures to improve the jawbone can be done on patients with diabetes. This article looks at studies about how diabetes affects dental implants and procedures to fix jawbone problems.
Diabetes is a common disease around the world, with about 8% of adults in the USA and 11% in Türkiye having it. It causes high blood sugar levels and can lead to issues in different parts of the body. There are two main types: type 1, where the body doesn't make enough insulin, and type 2, where the body doesn't use insulin properly. Because of problems with small blood vessels, diabetes is sometimes seen as a reason to avoid dental implant surgery. Dental implants are usually successful, with a 90-98% success rate after 5 years and 89-95% after 10 years. But sometimes, people need extra bone added to their jaw before getting implants. In people without diabetes, this bone augmentation works well, with success rates between 60-97%. However, for people with diabetes, the outcome isn't as clear. Although some studies suggest more complications, the success of bone grafting procedures in diabetic individuals is still not fully understood. One of the limited studies on this topic shows that bone grafting procedures can be successfully performed in patients with well-controlled diabetes, as demonstrated by Dr. Özgür Erdoğan and his team. Those interested can access this study via the following link: https://doi.org/10.1111/clr.12450.
Diabetes and Its Complications:
Diabetes is a complicated disease involving sugar levels in the blood and problems with blood vessels. It can happen because of genes, obesity, inflammation, or other health conditions. There are different types of diabetes, but they all share some similar health issues. In both types of diabetes, the body has trouble using insulin, a hormone that controls blood sugar. Diabetes can cause problems not only in the body but also in the mouth, leading to more gum disease and bone loss. This is because people with diabetes often have more inflammation in their gums and blood.
Alveolar Bone Augmentation:
Sometimes, when people lose teeth, their jawbone loses their volume , making it harder to place dental implants. This is where alveolar bone augmentation comes in. It's a way to add more bone to the jaw. There are different techniques for this, and the choice depends on the type and size of the problem, as well as what the patient wants and can afford. Some techniques use the patient's own bone, and these tend to work better than others.
Success of Dental Implants and Bone Augmentation in Diabetes:
Research shows that dental implant success can vary for people with diabetes. Success rates can be anywhere from 68% to 100%. There's less information about bone augmentation in diabetes, but it seems to have mixed results. Some studies show good outcomes, while others don't.
Factors Affecting Success in Diabetes:
Certain factors can affect how well dental implants and bone augmentation work in people with diabetes. The type of diabetes, how well it's controlled, and how long someone has had it might all play a role. For instance, type 1 diabetes, which usually starts earlier in life, might have a bigger impact on dental work success. Longer diabetes duration can also affect success. Doctors often look at a measure called HbA1c to see how well diabetes is controlled. If this level is high, it can mean more problems with dental work. But some studies show that even people with poorly controlled diabetes can have successful dental procedures.
Managing Diabetes for Dental Procedures:
When someone with diabetes needs dental work, doctors consider their overall health, how well their blood sugar is controlled, and other factors. If their blood sugar isn't well controlled, they might need to wait until it's better before getting dental work. Patients also need to understand that there might be more risks with the procedure because of their diabetes. They can reduce some of these risks by not smoking and taking good care of their oral health.
In summary, diabetes can make dental implant and bone augmentation procedures riskier, but they are not off-limits. People with diabetes can still get these procedures if their diabetes is well managed and they take care of their overall health. More research is needed to fully understand how diabetes affects these treatments.
Please refer to the following article by Dr. Özgür Erdogan and his colleagues for more information: https://doi.org/10.1111/j.1752-248X.2010.01091.x
Osteoporosis is a skeletal disease characterized by a reduction in bone mass and microarchitectural changes in bone, which leads to increased bone fragility and an increased risk of fracture. The World Health Organization defines osteoporosis as a bone density score greater than 2.5 standard deviations below the young adult mean in a female population aged 20 to 40 years. A bone density score between 1 and 2.5 standard deviations below the mean is termed osteopenia or low bone mass. There are two main types of osteoporosis: primary and secondary. Primary osteoporosis happens mostly because of age and hormonal changes. Secondary osteoporosis is due to other underlying causes like certain medications, diseases affecting bone health, or low calcium intake. Osteoporosis causes changes in both the outer and inner parts of bones. The inner part, called trabecular bone, is more affected than the outer part, known as cortical bone. These changes lead to reduced bone density, strength, and stiffness, increasing the risk of fractures. These changes occur because osteoclasts, cells that break down bone, live longer, while osteoblasts, cells that build bone, live shorter lives, leading to rapid bone turnover. The recognized clinical importance of osteoporosis is a high risk of fracture and increased risk of unsuccessful fracture treatment. This text explores the connection between osteoporosis and dental procedures involving bone augmentation in the jaw.
How Osteoporosis affects jawbones:
As with all the skeletal structures of the body, the jawbones are also affected by osteoporosis. Clinical and animal studies have shown decreased bone mineral content, microarchitectural deterioration of trabeculae, a reduction in the volume of the residual ridge, and a decrease in cortical thickness in jaws associated with osteoporosis. Although not clinically very significant, it is known that the effects of osteoporosis are more apparent in the maxilla compared to the mandible. The importance of oral surgical findings could be mostly on the diagnosis of osteoporosis if it has not been diagnosed yet. The clinical study by Dr. Özgür Erdoğan and his colleagues suggests that certain intraoral and dental radiographic findings may be considered as predictors of osteoporosis. The number of remaining teeth decreases in individuals with low skeletal BMD. Clinical attachment loss is significantly associated with osteoporosis. (https://doi.org/10.1111/j.1447-0594.2009.00518.x)
Is Osteoporosis a contraindication for Dental Implant treatment?
The success of dental implant treatment in osteoporosis is a complex topic. Animal studies have shown a reduction in bone-implant contact following ovariectomy, but this may not directly apply to how dental implants respond to age-related alveolar bone changes in humans. Clinical studies have reported varying success rates. One retrospective study with a limited number of cases did not find a correlation between low bone density scores in the radius and ulna, as measured by DXA scores, and implant loss. Some studies did suggest a higher rate of implant failure associated with osteoporosis, but overall success rates remained high, leading to the conclusion that osteoporosis is not a contraindication for dental implant placement. Some case reports have shown successful dental implant therapy in osteoporotic subjects. In short, while systemic osteoporosis may reduce bone implant contact based on animal studies, it does not seem to significantly increase clinical implant failure rates. However, caution is advised when planning maxillary implants for patients with severe osteoporosis because the maxilla contains a higher proportion of cancellous bone, which is more affected by osteoporosis compared to cortical bone.
Success of alveolar bone augmentation in osteoporosis:
When you need dental implants, sometimes you have to get bone grafting to your jawbones prior to implant placement. This can involve different materials like your bone, bone from cadavers, animal bone, or artificial materials. Many factors can affect how well the bone integrates with these materials, such as the type of material used, the surgical technique, your overall health particularly concerning your bone tissues, and how you care for it afterward. Some studies suggest that osteoporosis decreases the success of these procedures. However, it's not entirely clear from existing studies whether there's a definite link between low bone mass or osteoporosis and the success of these procedures. Osteoporosis affects many people in developed countries, and there's limited and conflicting information about how it impacts bone augmentation and dental implant outcomes. With people living longer and using dental implants more often, surgeons will encounter more osteoporotic patients needing bone augmentation before getting implants. It's been observed that systemic osteoporosis affects toothless jaws but not those with teeth. Keeping existing teeth may be crucial to prevent problems caused by osteoporosis in the jaw. So, while osteoporosis might add some risks to certain reconstructive procedures, these patients can benefit from implant-supported reconstruction instead of removable dentures, which can lead to increased bone loss. Although osteoporosis could increase the risk of problems during bone augmentation procedures, it's generally not considered a reason to avoid these procedures. Surgeons need to be aware of how the disease might affect surgical outcomes. Patients should address modifiable risk factors associated with osteoporosis, like quitting smoking, reducing alcohol and caffeine intake, minimizing corticosteroid use if applicable, and treating diseases related to osteoporosis, such as diabetes or chronic renal failure, before surgery. Patients should also be informed about how osteoporosis might affect their treatment's success. You may find a comprehensive review about the effects of osteoporosis on bone augmentation procedures by Dr. Özgür Erdoğan and his colleagues here: https://doi.org/10.1016/j.tripleo.2007.04.008."
Tooth extraction or other types of dental surgical procedures, such as dental implant surgery, are associated with the risk of severe bleeding, both during and after the procedures, for patients on anticoagulant or antiplatelet drugs. One of the most often used anticoagulant drugs is Warfarin (Coumadin), while antiplatelet drugs include Aspirin, clopidogrel (Plavix®), ticlopidine (Ticlid®), prasugrel (Effient®), ticagrelor (Brilinta®), and direct-acting anticoagulants such as dabigatran (Pradaxa®), rivaroxaban (Xarelto®), apixaban (Eliquis®), edoxaban (Savaysa®, Lixiana®). Although the risk of severe bleeding is increased when continuing these medications during surgery, discontinuing or, in other words, stopping the medication is associated with greater health risks such as thromboembolism, stroke, or myocardial infarction (MI). The decision of whether to continue or stop the medication depends on various factors such as the type of surgery (e.g., major surgery with expected bleeding) and the type of medical condition (e.g., the risk of thromboembolism). In this text, the current management protocols for dental surgery or tooth removal involving anticoagulation and antiplatelet drugs will be addressed.
For Patients on Anticoagulant Medications (Warfarin)
Lifelong anticoagulation therapy is indicated for several types of cardiologic conditions against the risk of thromboembolism, including atrial fibrillation, artificial heart valves, the risk of deep vein thrombosis, rheumatic heart valve disease, and pulmonary embolism. Warfarin is usually the drug of choice for long-term anticoagulation therapy, inhibiting clot formation by interfering with vitamin K-dependent synthesis of clotting factors. The perioperative management of patients on warfarin treatment and undergoing an oral surgical procedure is a common and challenging clinical problem. Although dental extractions are considered relatively minor surgical procedures with little blood loss, warfarin therapy may still increase the risk of excessive bleeding during or after extraction. The decision on how to manage patients on warfarin therapy before dental extraction is determined according to a patient’s current international normalized ratio (INR) and a physician’s recommendations. Commonly used protocols include tooth extraction without interruption of warfarin therapy, interruption of warfarin therapy, and interruption of warfarin with bridging anticoagulation using low-molecular-weight heparin (LMWH) or unfractionated heparin (UFH).
Interruption of warfarin therapy exposes patients to an increased risk for thromboembolic events, which can result in major disability or death. Thus, bridging with LMWH/UFH is required for patients at high risk of a thromboembolic event. However, this protocol is associated with increased expense, time consumption, and labor.
Several controlled studies have compared the outcomes of different protocols for dental extractions. These studies determined bleeding complications through subjective measurement methods based on patient feedback or clinician observations. Heparin is an indirect anticoagulant, showing its anticoagulant action by activating antithrombin, an endogenous inhibitor of various clotting factors. Heparin is a highly sulfated mucopolysaccharide, with a heterogeneous molecular weight of 5,000 to 30,000 Da in its UFH form. LMWH is derived from UFH by chemical or enzymatic depolymerization. LMWH has a similar mechanism of anticoagulant action, with more predictable pharmacokinetic and pharmacodynamic properties, a longer half-life, and a lower risk of nonhemorrhagic side effects compared with UFH.
A previous study by Prof. Dr. Özgür Erdoğan and his colleagues’ states that efficient hemostasis can be provided with local measures by packing the extraction socket with oxycellulose and 3.0 silk sutures, and warfarin therapy should not be discontinued for simple tooth extractions when an INR value is below 4.0. Continuing warfarin is associated with more blood loss compared with bridging therapy with LMWH or UFH, but this amount of blood loss is clinically insignificant and does not require special attention. If bridging therapy is indicated because of relatively more complicated surgeries such as extraction of an impacted tooth, subcutaneous LMWH should be preferred over intravenous UFH because of its similar efficiency, lower treatment cost, and easier application. The INR value has a significant correlation with the amount of blood loss after extraction and presents a significant parameter for perioperative evaluation of patients on anticoagulation therapy. You may reach the article by clicking this link: https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0278239111004083
Patients on Antiplatelet Therapy (Blood -Thinning Medications)
Ischemic cardiovascular and cerebrovascular events result from the aggregation of platelets and the formation of a thrombus. To manage and prevent these conditions, oral antiplatelet therapy (APT) is regularly prescribed by physicians. Aspirin, the earliest antiplatelet medication introduced, remains the most commonly used APT. Over the years, new oral antiplatelet agents have been created. While the exact mechanisms of action of the various agents differ, their intended outcome remains the same – the prevention of platelet aggregation. Depending on the clinical indication, these agents can be prescribed alone (SAPT: single antiplatelet therapy) or in combination (DAPT: dual antiplatelet therapy). Over the years, new oral antiplatelet agents have been created. While the exact mechanisms of action of the various agents differ, their intended outcome remains the same – the prevention of platelet aggregation.
Routine dental procedures are generally considered non-invasive, and hence cessation of antiplatelet therapy may be unnecessary. However, certain dental procedures can result in significant bleeding, including dental extractions and other minor oral surgical procedures such as the surgical removal of impacted teeth. During these procedures, there may be profuse bleeding encountered from both the surrounding soft tissues and the alveolar bone that houses the teeth. Furthermore, such procedures often leave patients with an open wound (i.e., an extraction socket) which may be subjected to repeated trauma once oral intake is resumed. All of these factors can lead to persistent bleeding post-operatively that may require further intervention and is undoubtedly a source of stress to the patient.
The concerns of intra-operative and post-operative bleeding are increased when the patient is on DAPT as compared to SAPT. Therefore, some dental practitioners may consider temporary cessation of DAPT to reduce the risk of bleeding. This, however, must be balanced against the protective effects that antiplatelet agents offer over ischemic cardiovascular and cerebrovascular events. In essence, the benefits of DAPT interruption must outweigh the risk of stopping it.
Patients on Direct Anticoagulant Therapy
Direct oral anticoagulants (DOACs) were introduced in recent years and are of increasing importance in everyday clinical work, in both emergency departments and general practice. Excessive bleeding after tooth extraction is frequent with an incidence up to 26% and may range from minor to life-threatening. Managing DOACs prior to surgery requires the attending physician to possess a comprehensive understanding of DOAC indications, pharmacokinetics, potential drug interactions, and their impact on laboratory assays. Each year, over 10% of patients on DOACs need to halt their anticoagulant medication before undergoing an invasive procedure. The decision to discontinue DOACs before surgery should consider factors such as the half-life of the prescribed anticoagulant, the bleeding risk associated with the invasive procedure, and the patient's bleeding (HAS-BLED score) and thromboembolic (CHADS2 score) risks.
Traditionally, using LMWH after discontinuing oral anticoagulants was recommended to prevent a perioperative gap with inadequate anticoagulation. However, current literature does not support the practice of heparin bridging to reduce the perioperative risk of thromboembolism during DOAC arrest. In fact, some studies have shown an increased bleeding risk without a reduction in thromboembolic complications in patients taking DOACs or vitamin K antagonists when subjected to bridging treatment.
DOACs generally have a shorter elimination half-life than most vitamin K antagonists, rendering heparin bridging clinically ineffective in patients with a brief period of perioperative DOAC interruption. Bridging treatment should be reserved for patients with a high thromboembolic risk and prolonged DOAC interruption (exceeding 72–96 hours). Unlike the cessation of a vitamin K antagonist, interrupting DOAC therapy does not create an imbalance between pro- and anticoagulatory factors, diminishing the importance of bridging therapy in such cases. Despite this, some physicians persist in bridging patients during DOAC therapy interruption.
Summary
There is a consensus in the medical community that, in the majority of cases, treatment regimens involving older anticoagulants (e.g., warfarin) and antiplatelet agents (e.g., clopidogrel, ticlopidine, prasugrel, ticagrelor, and/or aspirin) should remain unchanged prior to dental procedures. The potential risks associated with altering or discontinuing these medication regimens, such as thromboembolism, stroke, and myocardial infarction (MI), are considered to outweigh the consequences of prolonged bleeding, which can generally be managed with local measures.
For patients with additional medical conditions predisposing them to prolonged bleeding after dental treatment or those undergoing therapies that may increase bleeding risk, dental practitioners may opt to consult the patient's physician to assess whether care can be safely administered in a primary care setting. Any proposed adjustments to the medication regimen preceding dental surgery should be made in consultation with and upon the advice of the patient's physician.
Based on the available but limited evidence, there seems to be a prevailing consensus that, for most patients receiving the newer direct-acting oral anticoagulants (i.e., dabigatran, rivaroxaban, apixaban, or edoxaban) and undergoing dental interventions (alongside standard local measures for bleeding control), no alteration to the anticoagulant regimen is necessary. However, for patients identified as having a higher risk of bleeding (e.g., those with comorbid conditions or undergoing more extensive procedures associated with increased bleeding risk), consideration may be given, in consultation with and on the advice of the patient's physician, to delaying the timing of the daily anticoagulant dose until after the procedure, scheduling the dental intervention as late as possible after the last anticoagulant dose, or temporarily interrupting drug therapy for 24 to 48 hours. Further research is required to establish definitive periprocedural management strategies for these patients, particularly those deemed to be at a higher risk of bleeding.
After undergoing surgical extraction of a third molar tooth (wisdom tooth), patients commonly experience postoperative problems such as trismus, pain, and swelling. Although these sequelae are usually transient and disappear within a couple of days, they can be frustrating for patients on some occasions. Trismus, characterized by difficulty in opening the mouth, often occurs due to inflammation and muscle spasm around the surgical site. Pain and swelling are also common occurrences following such procedures, stemming from tissue trauma, inflammation, and the body's natural healing response.
Strategies to reduce postoperative problems
To reduce postoperative swelling after surgical extraction of wisdom teeth, several strategies can be employed. First and foremost, proper surgical technique, including careful tissue handling and minimal trauma to surrounding tissues, can help mitigate swelling. Additionally, the application of cold packs to the affected area immediately following surgery can constrict blood vessels, reduce blood flow, and decrease inflammation, thereby alleviating swelling. Nonsteroidal anti-inflammatory drugs (NSAIDs) such as ibuprofen can also be prescribed to reduce swelling and alleviate discomfort by inhibiting prostaglandin synthesis and suppressing inflammatory responses.
Non Traumatic Surgery to reduce postoperative problems
Swelling after wisdom tooth extraction primarily occurs due to tissue trauma and the body's inflammatory response to the surgical intervention. Dr. Özgür Erdogan and his colleagues investigated the influence of two different flap designs on the sequelae of mandibular third molar surgery. (10.1007/s10006-011-0268-7) Flap designs play a crucial role in surgical procedures as they determine the extent of tissue manipulation and exposure during extraction. The study concluded that one flap design resulted in significantly less postoperative swelling compared to the other. This finding underscores the importance of surgical technique and flap design in minimizing swelling following wisdom tooth extraction.
Corticosteroids to Reduce Edema
Another study by Dr. Özgür Erdogan and his colleagues (https://doi.org/10.1016/S1079-2104(03)00464-5 ) also explored the effects of two different doses of methylprednisolone, a corticosteroid, on postoperative pain, swelling, and trismus after third molar surgery. They found that both doses of methylprednisolone significantly reduced postoperative pain, swelling, and trismus compared to the control group. However, the higher dose did not have pronounced effects in alleviating these symptoms. Methylprednisolone acts by suppressing inflammation and immune responses, thus mitigating the severity of postoperative complications.The use of corticosteroids like methylprednisolone, as demonstrated in Dr. Erdogan’s study, can effectively reduce postoperative swelling by suppressing inflammation and immune reactions. However, the dosage and duration of corticosteroid therapy should be carefully tailored to each patient to minimize potential side effects. Proper postoperative care, including maintaining good oral hygiene and adhering to dietary recommendations, can also aid in reducing swelling and promoting optimal healing. Additionally, patients should be advised to avoid activities that may exacerbate swelling, such as strenuous exercise or smoking.
Summary
In conclusion, trismus, pain, and swelling are common complications following surgical extraction of wisdom teeth, particularly the third molars. The efficacy of methylprednisolone reduces these postoperative symptoms. Employing proper surgical techniques, utilizing cold packs, administering NSAIDs, and considering corticosteroid therapy can all contribute to reducing swelling and promoting patient comfort and recovery after wisdom tooth extraction.Please refer to these publications by Dr. Özgür Erdogan and his colleagues mentioned above for more information about the techniques to reduce swelling, pain, and trismus after the surgical extraction of the impacted third molar (wisdom) tooth.
Dental implant surgery has seen significant advancements over the years, and one of the most groundbreaking innovations is the use of digitally manufactured surgical guides. These tools, custom-designed using 3D imaging and CAD/CAM technology, allow for unparalleled precision in implant placement, ensuring better outcomes for both patients and surgeons.
What Are Digital Surgical Guides?
A digitally manufactured surgical guide is a customized template used during dental implant surgery to ensure the accurate positioning of implants. This guide is made from advanced 3D scanning technology, such as cone beam computed tomography (CBCT). It takes detailed, high-resolution images of the patient’s jaw and bone structure, creating a virtual model of the mouth. The surgeon then uses this model to plan the exact placement of each implant.
Once the plan is finalized, a guide is created using computer-aided design/computer-aided manufacturing (CAD/CAM) technology. This guide fits over the patient’s teeth or gums and features precise holes or sleeves that direct the implant drill to the exact spot where the implant will be placed. The guide also controls the depth and angle of the drill, leaving little room for error.
How the Process Works
The process for creating and using a digital surgical guide involves several steps:
Advantages of Digital Surgical Guides
Considerations for Surgeons
While digital surgical guides bring significant benefits, they also require careful planning and collaboration between the surgeon, lab technician, and sometimes even the patient’s restorative dentist. Training is crucial, as the use of planning software requires an understanding of the patient’s anatomy, prosthetic design, and the proper handling of the digital guide during surgery.
Success Rates and Clinical Outcomes
Clinical studies show that the use of digitally manufactured surgical guides significantly enhances the success rates of dental implant procedures. In fact, guided surgeries boast success rates upwards of 98%, largely due to the precision they offer. Patients often report less discomfort post-surgery and quicker recovery times compared to conventional procedures.
However, not every case may require the use of a surgical guide. For simple single-implant placements, an experienced surgeon may choose to perform the surgery without one. Yet, for complex cases involving multiple implants or limited bone availability, digital guides can be indispensable.
Conclusion: The Future of Dental Implantology
Digital surgical guides represent a transformative tool in dental implantology. By leveraging advanced technology, they make procedures safer, faster, and more predictable, providing patients with higher-quality results and reduced discomfort. As technology continues to evolve, the use of digitally manufactured guides is expected to become the gold standard for dental implant surgeries. Surgeons who adopt this technology are not only enhancing their practice but also improving the long-term oral health of their patients.
For patients and surgeons alike, digitally guided surgery is a win-win innovation—offering greater accuracy and peace of mind.
Osteoporoz, kemik kütlesinde azalma ve kemikteki mikro mimari değişikliklerle karakterize, kemik kırılganlığının artmasına ve kırık riskinin artmasına neden olan bir iskelet hastalığıdır. Dünya Sağlık Örgütü, osteoporozu 20-40 yaş arasındaki kadın popülasyonunda kemik yoğunluğu skorunun genç yetişkinlerin ortalamasının 2,5 standart sapma altında olması olarak tanımlar. Ortalamanın 1 ila 2,5 standart sapma altındaki kemik yoğunluğu skoru ise osteopeni veya düşük kemik kütlesi olarak adlandırılır. Osteoporozun iki ana türü bulunur: birincil ve ikincil. Birincil osteoporoz çoğunlukla yaş ve hormonal değişiklikler nedeniyle meydana gelir. İkincil osteoporoz ise belirli ilaçlar, kemik sağlığını etkileyen hastalıklar veya düşük kalsiyum alımı gibi temel nedenlere bağlı olarak ortaya çıkar. Osteoporoz, kemiklerin hem dış hem de iç kısımlarında değişikliklere yol açar. İç kısım olarak adlandırılan trabeküler kemik, dış kısım olarak bilinen kortikal kemikten daha fazla etkilenir. Bu değişiklikler, kemik yoğunluğunun, dayanıklılığının ve sertliğinin azalmasına neden olarak kırık riskini artırır. Bu değişiklikler, kemikleri parçalayan osteoklast adı verilen hücrelerin daha uzun yaşaması, kemik oluşturan osteoblast adı verilen hücrelerin ise daha kısa yaşaması ve hızlı kemik döngüsüne neden olması sonucunda meydana gelir. Osteoporozun bilinen klinik önemi, yüksek kırık riski ve kırık tedavisinin başarısız olma riskinin artmasıdır. Bu yazıda, osteoporoz ile diş implantları ve çene kemiklerinin greftlenmesi işlemlerinin başarılarına olan ilişkiye değinilecektir.
Osteoporozun çene kemikleri üzerine etkisi:
Tüm iskelet yapıları gibi çene kemikleri de osteoporozdan etkilenir. Klinik ve hayvan çalışmaları, kemik mineral içeriğinin azaldığını, trabeküllerin mikro mimarisinin bozulduğunu, çenenin alveolar kemik hacminin azaldığını ve çene kemiklerinde kortikal kalınlığın azaldığını göstermiştir. Klinik olarak çok anlamlı olmasa da osteoporozun etkileri genellikle maksillada (üst çenede) mandibulaya (alt çene) göre daha belirgindir. Ağız içi bulgularının önemi, eğer henüz teşhis edilmemişse, osteoporozun teşhisi açısından önemli olabilir. Dr. Özgür Erdoğan ve arkadaşlarının yaptığı klinik çalışma, bazı ağız içi ve diş radyografik bulgularının osteoporozun habercisi olabileceğini düşündürmektedir. İskeletsel kemik yoğunluğu düşük olan bireylerde kalan diş sayısının azaldığını göstermektedir. Bu çalışmaya göre klinik dişeti ataşman kaybı osteoporoz ile önemli ölçüde ilişkilidir. (https://doi.org/10.1111/j.1447-0594.2009.00518.x)"
Osteoporoz, Dental İmplant tedavisine engel midir?
Osteoporozda diş implantı tedavisinin başarısı karmaşık bir konudur. Hayvan çalışmaları, ovariektomi sonrası kemik-implant temasında bir azalma olduğunu göstermiştir. Ancak bu bulgular diş implantlarının insanlarda yaşa bağlı alveoler kemik değişikliklerinde ve osteoporoz durumun nasıl tepki verdiği için doğrudan geçerli olmayabilir. Klinik çalışmalar değişen başarı oranları bildirmiştir. Sınırlı sayıda vakayla yapılan retrospektif bir çalışmada, DXA skorları ile ölçülen radius ve ulnadaki düşük kemik yoğunluğu skorları ile implant kaybı arasında bir korelasyon bulunamamıştır. Bazı çalışmalar osteoporozla ilişkili implant başarısızlığının daha yüksek olduğunu öne sürse de ancak genel başarı oranlarının halen yüksek olduğuve bu da osteoporozun diş implantı tedavileri için kesin bir engel olmadığını göstermektedir. Vaka raporları, osteoporotik hastalarda başarılı diş implantı tedavilerini göstermiştir. Kısacası, hayvan çalışmalarına göre sistemik osteoporoz kemik implant temasını azaltabilirken, bu bulgular klinik olarak yani rutin tedavi işlemleri için çok anlamlı görünmemektedir. Bununla birlikte, şiddetli osteoporozu olan hastalar için üst çenede implantlar planlanırken dikkatli olunması tavsiye edilir, çünkü üst çenede alt çeneye göre osteoporozdan daha fazla etkilenmekte ve implantın kemik ile birleşme oranında yani, osseoentegrasyon oranında azalma olacaktır.
Osteoporozda alveoler kemik greflemelerinin başarısı:
Diş implantlarına ihtiyaç duyduğunuzda bazen implant yerleştirmeden önce çene kemiklerinize kemik grefti yaptırmanız gerekebilir. Bu işlem için kendi kemiğiniz, kadavradan alınan kemik, hayvan kemiği veya yapay malzemeler gibi farklı malzemeleri içerebilir. Kullanılan malzemenin türü, cerrahi teknik, özellikle kemik dokularınızla ilgili genel sağlığınız ve ameliyat sonrası bakım gibi etkenler kemik greftleme ameliyatlarının başarısını etkileyebilir. Bazı çalışmalar osteoporozun bu prosedürlerin başarısını azalttığını öne sürmektedir. Ancak mevcut çalışmalarda düşük kemik kütlesi veya osteoporoz ile bu prosedürlerin başarısı arasında kesin bir bağlantı olup olmadığı tam olarak açık değildir. Osteoporoz gelişmiş ülkelerde birçok insanı etkilemektedir ve bunun kemik büyütme ve diş implantı sonuçlarını nasıl etkilediğine dair sınırlı ve çelişkili bilgiler bulunmaktadır. İnsanların yaşam sürelerinin uzaması ve diş implantlarını daha sık kullanması nedeniyle, cerrahlar implant yaptırmadan önce kemik greftlemesine ihtiyaç duyan daha fazla osteoporotik hastayla karşılaşacaktır. Sistemik osteoporozun dişsiz çeneleri etkilediği ancak dişleri olan çeneleri daha az etkilediği gözlemlenmiştir. Çenede osteoporozun neden olduğu sorunların önlenmesi için mevcut dişlerin korunması çok önemlidir. Dolayısıyla, osteoporoz bazı rekonstrüktif prosedürlere bazı riskler katabilirken, bu hastalar, kemik kaybının artmasına neden olabilecek çıkarılabilir protezler yerine implant destekli protezlerden yararlanabilirler. Osteoporoz, kemik greftleme işlemleri sırasında sorun riskini artırabilse de, bu işlemlerden kaçınmak için kesin bir neden olarak görülmez. Cerrahların hastalığın cerrahi sonuçları nasıl etkileyebileceğinin farkında olmaları gerekir. Hastalar ameliyattan önce sigarayı bırakmak, alkol ve kafein alımını azaltmak, mümkünse kortikosteroid kullanımını en aza indirmek ve osteoporozla ilişkili hastalıkları tedavi etmek gibi osteoporozla ilişkili değiştirilebilir risk faktörlerini ele almalıdır. Hastalar ayrıca osteoporozun tedavi başarısını nasıl etkileyebileceği konusunda da bilgilendirilmelidir. Osteoporozun kemik büyütme işlemlerine etkileriyle ilgili Dr. Özgür Erdoğan ve meslektaşlarının kapsamlı incelemesine buradan ulaşabilirsiniz: https://doi.org/10.1016/j.tripleo.2007.04.008."
Kuru Soket (Alveoler osteit (AO)), genellikle diş çekildikten sonraki birkaç gün içinde başlayan şiddetli, sızlayıcı bir ağrının eşlik ettiği bir durumdur. Genellikle ağız kokusuyla birlikte görülür. Diş çekimi sonrasında, çekilen dişin yerinde kemik parçacıkları bulunabilir ve bazen içerideki kan pıhtısı kaybolabilir. Kuru soket vakaları genellikle alt çenedeki dişlerde , özellikle de üçüncü büyükazı dişlerinin çekimi sonrasında daha sık görülür. AO'nun tam olarak neden kaynaklandığı kesin olarak bilinmemektedir.
Bir teoriye göre, bu durum çevre doklardan salınana endojen faktörlerden kaynaklanır ve bu faktörler kan pıhtısının dağılmasına yol açabilir. Diş çekimi zor ve travmatik olduğunda AO riski artabilir. Başka bir teori ise AO'nun özellikle bölgedeki bakteriyel enfeksiyonlardan kaynaklandığını öne sürmektedir.
AO muhtemelen bakteriyel enfeksiyonlar ve kan pıhtısının erken parçalanması gibi faktörlerin karmaşık bir etkileşimi sonucu ortaya çıkar. Bazı araştırmalar, yaş, cinsiyet, doğum kontrol hapı kullanımı, sigara içme, zorlu diş çekimi ve perikoronit gibi faktörlerin AO riskini artırabileceğini öne sürmektedir, ancak bu konuda henüz net bir görüş birliği yoktur.
AO'yu önlemek konusunda da farklı görüşler bulunmaktadır. Bazı araştırmalar, cerrahi işlem sırasında ve sonrasında antibiyotik kullanımının, ağız gargarası yapmanın ve çekim bölgesine doğrudan antibiyotik uygulamanın AO riskini azaltabileceğini öne sürmektedir. Ancak bu konuda destekleyici bilimsel kanıtlar tam olarak kesin değildir.
Diş çekimi sonrası AO olasılığını azaltmak için cerrahınız tarafından aşağıdaki önlemleri alınabilir:
-Diş çekiminden önce herhangi bir perikoroniti (diş etrafındaki iltihaplanma) tedavi edin ve ağız hijyeninizi sağlayın.
-Ameliyatı mümkün olduğunca nazikçe yapmaya çalışın, özellikle kemik veya diş üzerindeki aletleri kullanırken bol su kullanın.
-Çekim bölgesini kapatmadan önce antibiyotik içeren bir madde (örneğin, tetrasiklin) uygulamayı düşünebilirsiniz. Ancak aşırı kullanmaktan kaçının.
-Ameliyat sonrası birkaç gün boyunca %0,12'lik klorheksidin gargara kullanın.
AO tedavisi genellikle antibakteriyel ve ağrı kesici tedavilerin kombinasyonunu içerir. Ancak en etkili tedavi yöntemi hakkında net bilimsel kanıtlar sınırlıdır. İyi sonuçlar elde edilen bir seçenek, butamben, öjenol ve iyodoform içeren alvogil adlı bir ürünün kullanılmasıdır. Eugenol bölgeyi uyuştururken bakterileri öldürebilir, iyodoform ise enfeksiyonla mücadele edebilir. Ağrı geçene kadar pansumanın birkaç kez değiştirilmesi gerekebilir.
Ancak alt çene sinirleri ve kan damarları açıksa, bu pansumanları diş çekim bölgesine koymak önerilmez. Ayrıca, ağrı kesiciler kullanabilirsiniz, ancak bunlar her zaman etkili olmayabilir. İyileşme süreciniz boyunca diş hekiminiz veya ağız cerrahınızla iletişim halinde olmanız önemlidir.
Yapılan klinik araştırmalarda diş çekim işlemlerinin direkt olarak çene eklemi sorunlarına neden olabileceği yönünde kesin bir gösterilememiştir. Bununla birlikte birçok hasta, dişler çekilirken ağızlarını uzun süre büyük açmalarının ve bazen çeneye baskı yapmalarını sonucunda çene eklemi problemleri geliştiğini bildirmişlerdir. Bu durum, diş hekiminin uygun teknikleri kullanmaması, çekim sırasında çeneyi doğru şekilde desteklememesi veya genel anestezi altındayken yapılan işlemlerde koruyucu reflekslerin baskılanması durumlarından dolayı ortaya çıkabilmektedir.
Bir çalışmada, çene eklemi sorunu yaşayan 220 hasta ile bu tür sorunları olmayan 1.100 kişi karşılaştırılmıştır (https://doi.org/10.1016/j.bjoms.2004.10.001). Bu çalışma, üçüncü azı dişlerinin çekilmesinin bir kişinin çene eklemi sorunu yaşama olasılığını önemli ölçüde artırmadığını bulmuştur. Ancak çene eklemi sorunu yaşayan hastaların yaklaşık %9,5'inde, çene eklemi sorunu başlamadan önceki beş yıl içinde yirmi yaş dişlerinin de çekildiği gözlemlenmiştir.
Bu veriler, özellikle uzun veya zorlu diş çekimleri yapılan hastalar veya genel anestezi altında işlem yapılan kişilerin, çene eklemi sorunları geliştirme riskinin biraz daha yüksek olabileceği olasılığını göstermektedir. Bu risk halihazırda çene eklem problemine sahip hastalarda daha fazladır. Bu nedenle diş hekimleri ve çene cerrahları, özellikle yirmi yaş dişlerini çekmeye karar vermeden önce hastaların çene eklem durumunu daima kontrol etmelidir. Olağandışı sesleri dinlemeli, ağzı açıp kapatırken çenenin nasıl hareket ettiğini gözlemlemeli ve çene çevresindeki kaslarda herhangi bir hassasiyetin olup olmadığını kontrol etmelidirler. Ameliyat sırasında kullanılan kuvvet miktarına dikkat etmek önemlidir ve alt yirmi yaş dişlerini çekerken çeneyi desteklemek için bir ısırma bloğu (çeneyi sabit tutan bir cihaz) kullanılmalıdır.
Çene cerrahisi işlemleri, özellikle implant cerrahisi veya kemik greftlemesi gibi, diyabetli hastalar için uygun mu değil mi sorusu birçok kişi tarafından merak edilmektedir. Bu yazıda, diyabetin diş implantlarının başarısını nasıl etkilediğini ve kemik hacimini artırmak amacıyla yapılan müdahalelerin başarısını kısaca ele alacağız.
Diyabet, dünya genelinde yaygın bir hastalıktır ve ABD'de yetişkinlerin yaklaşık %8'inde, Türkiye'de ise %11'inde görülür. Bu hastalık, yüksek kan şekeri seviyelerine neden olarak vücudun çeşitli bölgelerinde sorunlara yol açabilir. İki ana tipi, Tip 1 ve Tip 2, bulunmaktadır. Diyabetin kontrol altına alınamadığı bazı durumlarda, diş implantı için kesin kontrendikasyon oluşturabilir. Ancak birçok durumda, diş implant tedavileri başarılı olabilmektedir; 5 yıl sonra başarı oranları %90-98, 10 yıl sonra ise %89-95 arasında değişmektedir. Ancak, hastaların bazen implant yapmadan önce kemik greftlemesi işlemine ihtiyaç duyabileceği unutulmamalıdır. Kemik greftlemelerinin başarı oranı diyabeti olmayan kişilerde %60 ila %97 arasında değişmektedir. Ancak, diyabetli kişiler için kemik greftlemesi işlemlerinin başarısı hala tam olarak anlaşılamamıştır. Bu konudaki az sayıdaki çalışmalardan biri olan Dr. Özgür Erdoğan ve ekibinin yaptığı çalışmada diyabeti kontrol altında olan hastalarda kemik greftlemesi işlemlerinin başarılı bir şekilde yapılabildiğini göstermektedir. İlgilenenler bu çalışmaya şu linkten ulaşabilirler: https://doi.org/10.1111/clr.12450
Diyabet ve Komplikasyonları:
Diyabet, karmaşık bir hastalık olan kandaki şeker seviyelerini ve kan damarlarındaki sorunları içerir. Bu hastalığın nedenleri genetik faktörler, obezite, enfeksiyonlar veya diğer sağlık koşulları olabilir. Farklı türleri olsa da, hepsinin benzer sağlık sorunları vardır. Hem Tip 1 hem de Tip 2 diyabet, vücudun kan şekerini düzenleyen hormon olan insülini kullanma konusunda sorun yaşar. Diyabet sadece vücutta değil aynı zamanda ağızda da sorunlara neden olabilir, bu da daha fazla diş eti hastalığı ve kemik kaybına yol açabilir. Bu durumun sebebi, diyabetin ağız boşluğu, çene kemiği ve diş etlerinin kanlanmasını etkilemesidir.
Alveoler Kemik Greftlemesi:
Bazı durumlarda, hastalar diş kaybettiğinde çene kemikleri hacmini kaybedebilir ve diş implantlarının yerleştirilmesi zorlaşabilir. Bu noktada alveoler kemik artırma işlemleri veya kemik greftlemesi devreye girer. Kemik greftlemesi işlemi için farklı teknikler vardır ve seçim, sorunun türüne, büyüklüğüne, hastanın tercihlerine ve ihtiyaçlarına bağlıdır. Bazı teknikler hastanın kendi kemik dokusunu kullanır ve genellikle daha iyi sonuçlar verir.
Diyabetli Hastalarda Diş İmplantları ve Kemik Büyütmenin Başarısı:
Araştırmalar, diş implantlarının diyabetli kişiler için başarı oranlarının %68 ila %100 arasında değişebileceğini göstermektedir. Diyabetli hastalarda kemik büyütme hakkında daha az bilgi bulunsa da sonuçlar karışıktır. Bazı çalışmalar olumlu sonuçlar verirken diğerleri sonuçsuz kalmıştır.
Diyabetin Etkilediği Faktörler:
Diyabetli kişilerde diş implantlarının ve kemik greftlemesinin başarısını etkileyebilecek bazı faktörler vardır. Bu faktörler arasında diyabetin türü, ne kadar iyi kontrol edildiği ve kişinin ne kadar süredir diyabet hastası olduğu yer alır. Örneğin, yaşamın erken dönemlerinde başlayan Tip 1 diyabet, diş hekimliğindeki başarı üzerinde daha büyük bir etkiye sahip olabilir. Aynı zamanda diyabetin süresi de başarıyı etkileyebilir. Doktorlar genellikle diyabetin ne kadar iyi kontrol edildiğini belirlemek için HbA1c adı verilen bir ölçümü kullanırlar. Yüksek bir HbA1c seviyesi, diş hekimliği prosedürlerinin daha fazla sorun çıkarabileceği anlamına gelebilir. Ancak bazı araştırmalar, diyabeti iyi kontrol edemeyen kişilerin bile başarılı diş işlemleri geçirebileceğini göstermektedir.
Diş Tedavilerinde Diyabetin Yönetimi:
Diyabetli bir kişinin diş tedavisine ihtiyacı olduğunda, doktorlar genel sağlık durumunu, kan şekerinin kontrol edilme düzeyini ve diğer faktörleri dikkate alır. Eğer kan şekerleri iyi kontrol edilmiyorsa, diş tedavisine başlamadan önce şekerin düzelmesini beklemek gerekebilir.Hastalar, ayrıca prosedür sırasında diyabet nedeniyle daha fazla riskin olabileceğini anlamalıdır. Bu riskleri azaltmak için sigara içmemeli ve ağız sağlığına dikkat etmelidirler.
Özetle, diyabet diş implantı ve kemik grefleme işlemlerini daha riskli hale getirebilir, ancak bu işlemler kesinlikle kontrendike değildir. Diyabetli kişiler, eğer diyabetleri iyi bir şekilde kontrol altında ise ve genel sağlıklarına özen gösteriyorlarsa, bu işlemleri yaptırabilirler. Bu tedavilerin diyabet üzerindeki etkilerini tam olarak anlamak için daha fazla araştırmaya ihtiyaç vardır.
Daha fazla bilgi için lütfen Dr. Özgür Erdoğan ve meslektaşlarının yazdığı aşağıdaki makaleye göz atınız: https://doi.org/10.1111/j.1752-248X.2010.01091.x
Diş çekimi veya diş implantı ameliyatı gibi cerrahi diş işlemleri, antikoagülan veya antitrombosit ilaç kullanan hastalar için hem işlem sırasında hem de sonrasında gelişebilecek kanama risklerine sahiptir. En sık kullanılan antikoagülan ilaçlardan biri Varfarin (Coumadin) olup, sık kullanılan Antitrombosit ilaçlar arasında Aspirin, Klopidogrel (Plavix®), Tiklopidin (Ticlid®), Prasugrel (Effient®), Tikagrelor (Brilinta®) ve doğrudan etkili antikoagülanlar arasında Dabigatran (Pradaxa®), Rivaroksaban (Xarelto®), Apixaban (Eliquis®), Edoxaban (Savaysa®, Lixiana®) yer alır. İşlem öncesinde bu ilaçlara devam edildiğinde ciddi kanama riski artsa da, ilacın kesilmesi ise tromboembolizm, felç ya da miyokard enfarktüsü (MI) gibi daha büyük sağlık risklerine sebep olabilir. İlacın devam ettirilmesi veya durdurulması kararı, ameliyatın türü (örneğin, kanama riskinin fazla olduğu büyük bir ameliyat) ve hastanın tıbbi durumun türü (örneğin, tromboembolizm riski) gibi çeşitli faktörlere bağlıdır. Bu metinde antikoagülasyon ve antitrombosit ilaç kullanan hastalarda diş cerrahisi veya diş çekimi işlemlerinde güncel yaklaşımlardan bahsedilecektir.
Antikoagülan İlaç (Varfarin) Kullanan Hastalar İçin
Yaşam boyu antikoagülasyon tedavisi, atriyal fibrilasyon, yapay kalp kapakçıkları, derin ven trombozu riski, romatizmal kalp kapak hastalığı ve pulmoner emboli dahil olmak üzere tromboembolizm riskine karşı çeşitli kardiyolojik durumlar için endikedir. Varfarin genellikle uzun süreli antikoagülasyon tedavisinde tercih edilen ilaçtır ve pıhtılaşma faktörlerinin K vitaminine bağımlı sentezine müdahale ederek pıhtı oluşumunu engeller. Varfarin tedavisi alan ve oral cerrahi işlem geçiren hastaların işlem öncesi yönetimi bazen zorlu bir klinik sorundur. Diş çekimleri az kan kaybına neden olan nispeten küçük cerrahi işlemler olarak kabul edilse de varfarin tedavisi yine de çekim sırasında veya sonrasında aşırı kanama riskini artırabilir. Diş çekimi öncesinde varfarin tedavisi alan hastaların nasıl yönetileceğine ilişkin karar, hastanın mevcut uluslararası normalleştirilmiş oranına (INR) ve doktorun tavsiyelerine göre belirlenir. Yaygın olarak kullanılan protokoller arasında varfarin tedavisine ara verilmeden diş çekimi, varfarin tedavisine ara verilmesi ve düşük moleküler ağırlıklı heparin (LMWH) veya fraksiyonel olmayan heparin (UFH) kullanılarak köprü antikoagülasyon ile varfarinin kesilmesi yer alır.
Varfarin tedavisinin kesilmesi hastalar için tromboembolik olay veya felç gibi ciddi risklere sahiptir. Bu nedenle tromboembolik olay riski yüksek olan hastalarda LMWH/UFH ile köpürüleme yapılması gerekmektedir. Ancak köprüleme yöntemi tedavi masrafı artışına ve zaman kaybına sebep olacaktır. Birçok kontrollü çalışma, diş çekimi için farklı protokollerin sonuçlarını karşılaştırmıştır. Heparin, antikoagülan etkisini çeşitli pıhtılaşma faktörlerinin endojen bir inhibitörü olan antitrombini aktive ederek gösteren dolaylı bir antikoagülandır. Prof. Dr. Özgür Erdoğan ve meslektaşlarının daha önce yaptığı bir çalışmada, çekim soketinin oksiselüloz (Surgicrl) ve 3.0 ipek sütürlerle kapatılarak lokal önlemlerle etkin hemostaz sağlanabileceği, basit diş çekimlerinde INR değeri 4,0'ın altındaysa varfarin tedavisinin kesilmemesi gerektiği bulunmuştur. Varfarine devam etmek, LMWH veya UFH ile köprüleme tedavisine kıyasla daha fazla kan kaybıyla ilişkilidir, ancak bu miktardaki kan kaybı klinik olarak önemsizdir ve özel dikkat gerektirmez. Gömülü diş çekimi gibi nispeten daha karmaşık ameliyatlar nedeniyle köprü tedavisi endike ise benzer etkinliği, daha düşük tedavi maliyeti ve daha kolay uygulanması nedeniyle intravenöz UFH'ye göre subkutan LMWH tercih edilmelidir. INR değeri, çekim sonrası kan kaybı miktarı ile anlamlı bir korelasyona sahiptir ve antikoagülasyon tedavisi alan hastaların işlem öncesi değerlendirilmesi için önemli bir parametre sunar. Yazıya şu linke tıklayarak ulaşabilirsinizhttps://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0278239111004083
Antitrombosit Tedavisi (Kan Sulandırıcı İlaçlar) Gören Hastalar
İskemik kardiyovasküler ve serebrovasküler olaylar, trombosit birikimi ve trombüs oluşumu nedeniyle meydana gelir. Bu durumları yönetmek ve önlemek amacıyla, hekimler tarafından düzenli olarak reçete edilen oral antiplatalet tedavi (APT) kullanılmaktadır. Aspirin, piyasada bulunan en eski antitrombosit ilacı olup hala en sık kullanılan APT'dir. Yıllar içinde, yeni oral antitrombosit ajanları geliştirilmiştir. Bu ajanların kesin etki mekanizmaları farklı olabilir, ancak temel hedefleri trombosit agregasyonunu önlemektir. Klinik endikasyona bağlı olarak, bu ajanlar tek başına (SAPT: tek antitrombosit tedavi) veya kombinasyon halinde (DAPT: ikili antitrombosit tedavi) reçete edilebilir.
Sıradan diş prosedürleri genellikle invazif olmadığı için antitrombosit tedavinin kesilmesi genellikle gereksizdir. Ancak, ileri çene cerrahisi işlemleri ve gömülü dişlerin cerrahi olarak çekilmesi gibi bazı diş prosedürleri ciddi kanamalara neden olabilir. Bu tür prosedürler sırasında aşırı kanama hem çevre dokulardan hem de dişleri barındıran alveol kemiğinden kaynaklanabilir. Ağız yoluyla beslenme yeniden başlatıldığında tekrarlanan travmaya maruz kalındığında kanamada artış olabilmektedir. Tüm bu faktörler ameliyat sonrasında ciddi kanamaya neden olabilir.
Antitrombosit tedavi kullanan hastalarda, işlem sırası ve sonrasında kanama riski ikili ilaç tedavisi gören kişilerde tekli ilaç kullananlara nazaran daha fazladır. Bu nedenle kanama riskini azaltmak amacıyla ikili kan sulandırıcı ilaçların geçici olarak durdurulmasını düşünebilir. Ancak bu karar, ilaçların iskemik kardiyovasküler ve serebrovasküler olaylara karşı sağladığı koruyucu etkilerle dengelenmelidir. Temelde, DAPT kesilmesinin yararları, durdurma riskini aşmalıdır.
Direkt Antikoagülan Tedavi Gören Hastalar
Son yıllarda kullanılmaya başlanan doğrudan oral antikoagülanlar (DOAC'ler), hem acil servislerde hem de genel pratisyenlikte giderek daha fazla kullanılmaya başlanmıştır. Diş çekiminden sonra kanama durumun %26'ya kadar çıkabilir, hafiften hayati tehlikeye kadar değişebilir. DOAC'leri ameliyattan önce kesilmesinini kararrı diğer antikoagülan ilaçlarda olfuğu gibi kullamım endikasyonlara, potansiyel ilaç etkileşimleri ve kan laboratuvar değerlerine bağlı olarak. İşlemlerden önce DOAC'ları kesme kararı, reçete edilen antikoagülanın yarı ömrü, invaziv prosedürle ilişkili kanama riski ve hastanın kanama (HAS-BLED skoru) ve tromboembolik (CHADS2 skoru) riskleri gibi faktörleri dikkate almalıdır.
Geleneksel olarak, oral antikoagülanların kesilmesinden sonra heparin kullanılması, önerilmektedir. Ancak mevcut literatür, DOAC'lar alan hastalarda işlem öncesi köprüleme uygulamasını tromboembolizm riskini azaltmak kesin olarak desteklmemektedir. Bazı çalışmalar, DOAC veya K vitamini antagonistleri alan hastalarda kanama riskinin arttığını, ancak tromboembolik komplikasyonlarda bir azalma olmadığını göstermiştir.
DOAC'lar genellikle K vitamini antagonistlerinden daha kısa bir eliminasyon yarı ömrüne sahiptir. Bu sebeple bazı otörler kısa süreli DOAC kesinlmesi gereken astalarda heparin köprülemesini gerekmediğini köprüleme tedavisini yüksek tromboembolik riski olan ve uzun süreli DOAC kesilmesi gereken hastalar için saklanması gerektiğini savunmaktadırlar.
Sonuç
Güncel olarak kabul gören anlayışa göre çoğu diş cerrahisi müdahalesi için kullanılan antikoagülan (örn. warfarin) ve antitrombosit ilacın (örn. klopidogrel, tiklopidin, prasugrel, tikagrelor ve/veya aspirin) kesilmesine gerek yoktur. Bu ilaç durdurmanın veya azaltmanın riskleri (tromboembolizm, felç, MI), lokal önlemlerle kontrol edilebilecek uzun süreli kanamanın sonuçlarından çok daha ağır basmaktadır. Diş tedavisinden sonra uzun süreli kanama riskini artırabilecek komorbid tıbbi durumları olan veya kanama riskini artırabilecek başka tedaviler alan hastalarda, diş hekimleri, bakımın birinci basamakta güvenli bir şekilde sağlanıp sağlanamayacağını belirlemek için hastanın doktorundan konsültasyon istemelidir. Diş ameliyatı öncesinde ilaç rejiminde önerilen herhangi bir değişiklik, hastanın doktoruna danışılarak ve tavsiyesi üzerine yapılmalıdır.
Sınırlı kanıtlara dayansa da genel kabul edilen görüşe göre yeni doğrudan etkili oral antikoagülanları (örneğin dabigatran, rivaroksaban, apiksaban veya edoksaban) alan hastalarda diş müdahaleleri için (normal kanama kontrol önlemleri ile birlikte) antikoagülan rejiminde herhangi bir değişikliğe gerek yoktur. Kanama riskinin daha yüksek olduğu kabul edilen hastalarda (örneğin, eşzamanlı hastalıkları olan veya daha yüksek kanama riski olan daha kapsamlı prosedürler geçiren hastalar), diş müdahalesinin zamanlamasının, antikoagülanın günlük dozunun işlemden sonra alınmasının ertelenmesi veya antikoagülan tedavisinin geçici olarak 24 ila 48 saat arası kesilmesi gibi düşünülmesi, hastanın doktoruyla danışarak ve onun tavsiyesi doğrultusunda yapılabilir. Bu hastalar için kesin işlem öncesi yönetim stratejilerini kesin olarak belirlemek için daha fazla araştırmaya ihtiyaç vardır. bilirsiniz.
Gömülü Yirmi yaş dişlerinin (3. Molar Diş) cerrahi çekiminden sonra hastalar genellikle trismus, ağrı ve şişlik gibi işlem sonrası sorunlar yaşarlar. Bu sorunlar genellikle geçicidir ve birkaç gün içinde kaybolur, ancak bazı durumlarda hastaların yaşam kalitesini ileri dercede düşürebilirler. Trismus, ağız açmada zorluk anlamına gelir ve genellikle cerrahi bölge etrafındaki enflamasyon ve kas spazmı nedeniyle meydana gelir. Ağrı ve şişlik ise benzer şekilde doku travması, enflamasyoa bağlı vücudun doğal iyileşme tepkisinden kaynaklanan beklenen durumlardır.
İşlem Sonrası Gelişen Ödem ve Trismus’u Azaltma Yöntemleri
20 Yaş dişi cerrahi çekiminden sonra şişliği azaltmak birçok yöntem mevcuttur. İlk ve en önemlisi, cerrahi esnasında doku manipülasyonunun dikkatli yapılması ve çevre dokulara minimal travma uygulanması gibi uygun cerrahi teknikler, işlem sonrası gelişecek ödemi azaltmaya yardımcı olabilir. Ayrıca, cerrahi müdahaleden hemen sonra işlem bölgesine soğuk kompres uygulanmas şişliği hafifletebilir. İbuprofen gibi nonsteroid antiinflamatuar ilaçlar (NSAID'ler), prostaglandin sentezini inhibe ederek ve inflamatuar tepkileri baskılayarak şişliği azaltmak ve rahatsızlığı hafifletmek için reçete edilebilir.
Travmatik Olmayan Cerrahi ile İşlem Sonrası Sorunları Azaltma
20 Yaş dişi çekimi sonrası şişlik, öncelikle doku travması ve cerrahi müdahaleye vücudun inflamatuar tepkisi nedeniyle oluşur. Dr. Özgür Erdogan ve meslektaşları yaptıkları bir çalışmada gömülü diş çekimi için kullanılanan flep tasarımının işlem sonrası gelişecek ağrı, ödem ve trismus üzerine olan etkilerini araştırmışlardır. (10.1007/s10006-011-0268-7)Flep tasarımları, cerrahi müdahale sırasında dokuların manipülasyonunun ve işlem sırasında maruz kalınan alanın büyüklüğünü belirlediği için cerrahi işemde kritik bir rol oynarlar. Çalışmada daha minimal bir bir flep tasarımının daha geniş açılan flep tasarıma göre önemli ölçüde daha az işlem sonrası şişliğe neden olduğunu göstermiştir. Bu bulgu, 20 Yaş dişi çekimini takiben şişliği en aza indirmede cerrahi tekniğin ve flep tasarımının önemini vurgulamıştır.
Ödem'i Azaltmak İçin Kortikosteroidler
Dr. Özgür Erdogan ve meslektaşlarının yaptığı başka bir çalışma, üçüncü molar cerrahisi sonrası ağrı, şişlik ve trismus üzerinde metilprednizolon adlı bir kortikosteroidin iki farklı dozunun etkilerini de incelemiştir. (https://doi.org/10.1016/S1079-2104(03)00464-5) Bu çalışma Metilprednizolonun her iki dozunun da kontrol grubuna kıyasla İşlem Sonrası ağrı, şişlik ve trismusu önemli ölçüde azalttığını göstermiştir. Çalışmanın önemli bir bulgusu, daha yüksek dozlarda metilprednisiolon kullanımının düşük dozu ile karşılşaştırlıdığında anlamlı bir farklılık yaratmadığını göstermesidir. Metilprednizolon, inflamasyonu ve bağışıklık tepkilerini baskılayarak İşlem Sonrası komplikasyonların şiddetini azaltır. Dr. Erdogan'ın çalışmasında gösterildiği gibi, metilprednizolon gibi kortikosteroidlerin kullanımı, inflamasyonu ve bağışıklık reaksiyonlarını baskılayarak İşlem Sonrası şişliği etkili bir şekilde azaltabilir. Bununla birlikte, kortikosteroid tedavisinin dozu ve süresi, potansiyel yan etkileri en aza indirmek için dikkatlice her hasta için uyarlanmalıdır. İyi bir ağız hijyeni korunması ve beslenme önerilerine uyulması da şişliği azaltmaya ve optimal iyileşmeyi teşvik etmeye yardımcı olabilir. Ayrıca, hastalara şişliği arttıracak aktivitelerden kaçınmaları, zorlayıcı egzersiz veya sigara içmeme tavsiyelerinde bulunulmalıdır.
Sonuç
Sonuç olarak, 20 Yaş dişi cerrahi çekimi sonrası trismus, ağrı ve şişlik, yaygın komplikasyonlardır. Uygun cerrahi tekniklerin kullanılması, işlem sonrası soğuk kompreslerin uygulanması, NSAID'lerin kullanılması ve uygun durumlarda kortikosteroid kullanılması şişliği azaltmaya ve hastanın rahatlamasını ve iyileşmesini sağlamaya katkıda bulunabilir. Daha fazla bilgi için Dr. Özgür Erdogan ve meslektaşlarının yukarıda belirtilen yayınlarına göz atabilirsiniz.
Osteoporose ist eine Skeletterkrankung, die durch eine Verringerung der Knochenmasse und mikroarchitektonische Veränderungen im Knochen gekennzeichnet ist, was zu einer erhöhten Knochenbrüchigkeit und einem erhöhten Frakturrisiko führt. Die Weltgesundheitsorganisation definiert Osteoporose als einen Knochendichtewert, der bei einer weiblichen Bevölkerung im Alter von 20 bis 40 Jahren mehr als 2,5 Standardabweichungen unter dem Mittelwert junger Erwachsener liegt. Ein Knochendichtewert zwischen 1 und 2,5 Standardabweichungen unter dem Mittelwert wird als Osteopenie oder niedrige Knochenmasse bezeichnet. Es gibt zwei Haupttypen von Osteoporose: primäre und sekundäre. Primäre Osteoporose tritt meist aufgrund des Alters und hormoneller Veränderungen auf. Sekundäre Osteoporose ist auf andere zugrunde liegende Ursachen zurückzuführen, z. B. auf bestimmte Medikamente, Erkrankungen, die die Knochengesundheit beeinträchtigen, oder eine niedrige Kalziumaufnahme. Osteoporose verursacht Veränderungen sowohl im äußeren als auch im inneren Teil der Knochen. Der innere Teil, der als Trabekelknochen bezeichnet wird, ist stärker betroffen als der äußere Teil, der als Kortikalis bezeichnet wird. Diese Veränderungen führen zu einer verminderten Knochendichte, -stärke und -steifheit und erhöhen das Risiko von Frakturen. Diese Veränderungen treten auf, weil Osteoklasten (Zellen, die Knochen abbauen) länger leben, während Osteoblasten (Zellen, die Knochen aufbauen) kürzer leben, was zu einem schnellen Knochenumsatz führt. Die anerkannte klinische Bedeutung von Osteoporose besteht in einem hohen Frakturrisiko und einem erhöhten Risiko einer erfolglosen Frakturbehandlung. Dieser Text untersucht den Zusammenhang zwischen Osteoporose und zahnärztlichen Eingriffen, die einen Knochenaufbau im Kiefer beinhalten.
Wie sich Osteoporose auf die Kieferknochen auswirkt:
Wie alle Skelettstrukturen des Körpers sind auch die Kieferknochen von Osteoporose betroffen. Klinische und tierexperimentelle Studien haben einen verringerten Knochenmineralgehalt, eine mikroarchitektonische Verschlechterung der Knochenbälkchen, eine Verringerung des Volumens des Restkamms und eine Abnahme der Kortikalisdicke im Kiefer im Zusammenhang mit Osteoporose gezeigt. Obwohl dies klinisch nicht sehr bedeutsam ist, ist bekannt, dass die Auswirkungen der Osteoporose im Oberkiefer stärker ausgeprägt sind als im Unterkiefer. Die Bedeutung oralchirurgischer Befunde könnte vor allem bei der Diagnose einer Osteoporose liegen, wenn diese noch nicht diagnostiziert wurde. Die klinische Studie von Dr. Özgür Erdoğan legt nahe, dass bestimmte intraorale und zahnärztliche Röntgenbefunde als Prädiktoren für Osteoporose angesehen werden können. Bei Personen mit niedriger Skelett-BMD nimmt die Anzahl der verbleibenden Zähne ab. Klinischer Bindungsverlust ist signifikant mit Osteoporose verbunden. ( https://doi.org/10.1111/j.1447-0594.2009.00518.x )
Ist Osteoporose eine Kontraindikation für eine Zahnimplantatbehandlung?
Der Erfolg einer Zahnimplantatbehandlung bei Osteoporose ist ein komplexes Thema. Tierstudien haben eine Verringerung des Knochen-Implantat-Kontakts nach einer Ovarektomie gezeigt, dies gilt jedoch möglicherweise nicht direkt für die Reaktion von Zahnimplantaten auf altersbedingte Alveolarknochenveränderungen beim Menschen. Klinische Studien haben unterschiedliche Erfolgsraten berichtet. In einer retrospektiven Studie mit einer begrenzten Anzahl von Fällen wurde kein Zusammenhang zwischen niedrigen Knochendichtewerten im Radius und der Ulna, gemessen anhand der DXA-Werte, und dem Implantatverlust festgestellt. Einige Studien deuten zwar auf eine höhere Rate an Implantatversagen im Zusammenhang mit Osteoporose hin, die Erfolgsraten insgesamt blieben jedoch hoch, was zu der Schlussfolgerung führte, dass Osteoporose keine Kontraindikation für die Platzierung von Zahnimplantaten darstellt. Fallberichte haben sogar eine erfolgreiche Zahnimplantattherapie bei Patienten mit Osteoporose gezeigt. Kurz gesagt: Während systemische Osteoporose tierexperimentellen Studien zufolge den Kontakt mit Knochenimplantaten verringern kann, scheint sie die klinischen Ausfallraten von Implantaten nicht signifikant zu erhöhen. Bei der Planung von Oberkieferimplantaten für Patienten mit schwerer Osteoporose ist jedoch Vorsicht geboten, da der Oberkiefer einen höheren Anteil an spongiösem Knochen enthält, der im Vergleich zum kortikalen Knochen stärker von Osteoporose betroffen ist.
Erfolg der Alveolarknochenaugmentation bei Osteoporose:
Wenn Sie Zahnimplantate benötigen, muss vor dem Einsetzen des Implantats manchmal eine Knochentransplantation in Ihren Kieferknochen erfolgen. Dabei kann es sich um unterschiedliche Materialien wie Ihren Knochen, Knochen von Leichen, Tierknochen oder künstliche Materialien handeln. Viele Faktoren können beeinflussen, wie gut sich der Knochen mit diesen Materialien verbindet, z. B. die Art des verwendeten Materials, die Operationstechnik, Ihr allgemeiner Gesundheitszustand, insbesondere in Bezug auf Ihr Knochengewebe, und die Art und Weise, wie Sie es anschließend pflegen. Einige Studien deuten darauf hin, dass Osteoporose den Erfolg dieser Eingriffe beeinträchtigt. Aus den vorliegenden Studien geht jedoch nicht ganz klar hervor, ob ein eindeutiger Zusammenhang zwischen geringer Knochenmasse oder Osteoporose und dem Erfolg dieser Verfahren besteht. Osteoporose betrifft viele Menschen in Industrieländern und es gibt nur begrenzte und widersprüchliche Informationen darüber, wie sie sich auf den Knochenaufbau und die Ergebnisse von Zahnimplantaten auswirkt. Da die Menschen länger leben und häufiger Zahnimplantate verwenden, werden Chirurgen immer häufiger mit osteoporotischen Patienten konfrontiert, die vor der Implantation einen Knochenaufbau benötigen. Es wurde beobachtet, dass systemische Osteoporose zahnlose Kiefer betrifft, nicht jedoch solche mit Zähnen. Der Erhalt bestehender Zähne kann entscheidend sein, um durch Osteoporose verursachte Probleme im Kiefer zu verhindern. Auch wenn Osteoporose bei bestimmten rekonstruktiven Verfahren gewisse Risiken mit sich bringt, können diese Patienten von einer implantatgestützten Rekonstruktion anstelle von herausnehmbarem Zahnersatz profitieren, der zu einem erhöhten Knochenverlust führen kann. Obwohl Osteoporose das Risiko von Problemen bei Knochenaufbauverfahren erhöhen könnte, wird sie im Allgemeinen nicht als Grund angesehen, diese Verfahren zu vermeiden. Chirurgen müssen sich darüber im Klaren sein, wie sich die Krankheit auf die Operationsergebnisse auswirken kann. Patienten sollten sich vor der Operation mit modifizierbaren Risikofaktoren im Zusammenhang mit Osteoporose befassen, wie z. B. mit dem Rauchen aufhören, den Alkohol- und Koffeinkonsum reduzieren, gegebenenfalls den Einsatz von Kortikosteroiden minimieren und mit Osteoporose verbundene Krankheiten wie Diabetes oder chronisches Nierenversagen behandeln. Patienten sollten auch darüber aufgeklärt werden, wie sich Osteoporose auf den Behandlungserfolg auswirken könnte. Eine umfassende Übersicht über die Auswirkungen von Osteoporose auf Knochenaufbauverfahren von Dr. Özgür Erdoğan und seinen Kollegen finden Sie hier: https://doi.org/10.1016/j.tripleo.2007.04.008
Alveoläre Ostitis (AO) ist eine Erkrankung, bei der Sie einige Tage nach der Zahnentfernung starke, pochende Schmerzen verspüren. Oft geht es mit Mundgeruch einher. Nach der Zahnentfernung kann sich in der zurückgebliebenen Knochenhöhle Ablagerungen befinden, und manchmal kann das darin enthaltene Blutgerinnsel verschwinden. AO kann in 0,3 % bis 26 % der Fälle auftreten und tritt häufiger auf, wenn Sie bestimmte Arten von Zähnen aus Ihrem Unterkiefer entfernen, insbesondere die dritten Backenzähne. Wir sind uns nicht ganz sicher, warum das passiert.
Eine Idee ist, dass es dadurch entsteht, dass bestimmte Substanzen in Ihrem Gewebe freigesetzt werden, was dann zum Zusammenbruch des Blutgerinnsels führt. Dies kann häufiger passieren, wenn die Zahnentfernung schwierig ist und große Schäden verursacht. Eine andere Theorie besagt, dass AO hauptsächlich auf eine bakterielle Infektion in diesem Bereich zurückzuführen ist.
AO resultiert wahrscheinlich aus einer Mischung dieser Faktoren – einer bakteriellen Infektion und der Auflösung des Blutgerinnsels. Einige Studien deuten darauf hin, dass das Risiko, an AO zu erkranken, erhöht sein kann, wenn man älter ist, weiblich ist, Antibabypillen einnimmt, raucht, eine schwierige Zahnentfernung hat und an einer Erkrankung namens Perikoronitis leidet. Allerdings sind sich nicht alle Studien über diese Faktoren einig.
Es gibt auch Debatten darüber, wie man AO verhindern kann. Einige Studien besagen, dass die Verwendung von Antibiotika während der Operation, die Verwendung von Mundwasser vor und nach der Operation sowie die Anwendung von Antibiotika direkt im Loch vor dem Verschließen dazu beitragen können, AO zu reduzieren. Aber nicht alle Forschungsergebnisse unterstützen dies.
Jüngste Studien haben ergeben, dass ein bestimmtes Antibiotikum, Metronidazol, AO nicht wirklich verhindert. Dies gilt jedoch möglicherweise nicht für alle Antibiotika. Dennoch scheint die orale Einnahme von Antibiotika nach einer Operation keinen großen Unterschied bei der Vorbeugung von AO zu machen.
Um das Risiko einer AO nach der Entfernung des dritten Backenzahns zu verringern, kann Ihr Chirurg auf der Grundlage aktueller Forschungsergebnisse folgende Maßnahmen ergreifen.
- Stellen Sie zunächst sicher, dass Sie eine bestehende Perikoronitis (eine Entzündung um den Zahn herum) behandelt haben, bevor Sie den Zahn entfernen. Auch Ihr Mund sollte sauber sein.
- Zweitens versuchen Sie, die Operation so sanft wie möglich zu gestalten, insbesondere wenn Sie Werkzeuge zum Entfernen von Knochen oder zum Schneiden von Zähnen verwenden. Verwenden Sie viel Wasser, um den Bereich zu reinigen.
-Drittens könnte es hilfreich sein, vor dem Verschließen eine kleine Menge eines Antibiotikums wie Tetracyclin in das Loch zu geben.
- Achten Sie nur darauf, nicht zu viel zu verwenden, um Komplikationen zu vermeiden.
- Abschließend verwenden Sie am Tag der Operation und einige Tage danach ein spezielles Mundwasser namens Chlorhexidin 0,12 %.
Bei der Behandlung von AO sind sich Ärzte im Allgemeinen auf eine Kombination aus antibakteriellen und schmerzlindernden Behandlungen einig. Es gibt jedoch viele verschiedene Medikamente und Möglichkeiten, sie anzuwenden, und es gibt nicht viele wissenschaftliche Beweise dafür, welches das beste ist. Eine Option, die gut zu funktionieren scheint, ist die Verwendung eines Produkts namens Alvogyl, das Butamben, Eugenol und Iodoform enthält. Eugenol kann den Bereich betäuben und Bakterien abtöten, während Jodoform ebenfalls Bakterien bekämpft. Der Verband muss möglicherweise einige Male gewechselt werden, bis die Schmerzen verschwinden.
Wenn jedoch die Nerven und Blutgefäße Ihres Unterkiefers freiliegen, ist es keine gute Idee, diese Verbände im Loch zu verwenden. Sie können auch Schmerzmittel verwenden, diese wirken jedoch möglicherweise nicht immer gut. Denken Sie daran, dass es wichtig ist, während Ihrer Genesung Ihren Zahnarzt oder Kieferchirurgen zu konsultieren
Es gibt in der Forschung keine eindeutigen Belege dafür, dass die Entfernung der dritten Backenzähne (Weisheitszähne) zu Kiefergelenksproblemen führt. Einige Leute haben darauf hingewiesen, dass das Entfernen dieser Zähne dazu führen muss, dass der Patient den Mund für eine Weile weit öffnet und manchmal etwas Druck auf den Kiefer ausübt, wodurch möglicherweise die Kiefergelenke verletzt werden. Dies kann insbesondere dann passieren, wenn der Zahnarzt nicht die richtigen Techniken anwendet oder den Kiefer während der Entfernung nicht richtig stützt oder wenn der Patient unter Vollnarkose steht und seine Schutzreflexe überfordert sind.
In einer Studie, in der sie 220 Patienten mit Kiefergelenksproblemen mit 1100 Menschen ohne diese Probleme verglichen (10.1016/j.bjoms.2004.10.001), stellten sie fest, dass die Entfernung dritter Backenzähne das Risiko von Kiefergelenksproblemen bei jemandem nicht wesentlich erhöht . Allerdings wurde bei rund 9,5 % der Patienten mit Kiefergelenksbeschwerden in den fünf Jahren vor Beginn der Kiefergelenksbeschwerden auch ein dritter Backenzahn entfernt.
Diese Daten schließen die Möglichkeit nicht aus, dass bei manchen Menschen, insbesondere bei Personen, die sich einer langwierigen oder schwierigen Zahnentfernung unterziehen oder die unter Vollnarkose stehen, ein etwas höheres Risiko für die Entwicklung von Kiefergelenkproblemen besteht. Bei den meisten Menschen mit Kiefergelenkproblemen ist es jedoch unwahrscheinlich, dass die Entfernung eines dritten Backenzahns die Hauptursache war.
Daher sollten Zahnärzte und Kieferchirurgen immer die Kiefergelenke eines Patienten überprüfen, bevor sie dritte Molaren entfernen. Sie sollten auf ungewöhnliche Geräusche achten, prüfen, wie sich der Kiefer beim Öffnen und Schließen des Mundes bewegt, und auf Druckempfindlichkeit in den Muskeln rund um den Kiefer achten. Während der Operation ist es wichtig, vorsichtig mit der Kraft zu sein, die angewendet wird, und ein Aufbissblock (eine Vorrichtung, die den Kiefer stabil hält) sollte verwendet werden, um den Kiefer beim Entfernen der unteren dritten Molaren zu stützen.
Die Patienten sind sich nicht sicher, ob bestimmte Eingriffe zur Verbesserung des Kieferknochens bei Patienten mit Diabetes durchgeführt werden können. In diesem Artikel werden Studien darüber untersucht, wie sich Diabetes auf Zahnimplantate und Verfahren zur Behebung von Kieferknochenproblemen auswirkt.
Diabetes ist eine weltweit verbreitete Krankheit, an der etwa 8 % der Erwachsenen in den USA und 11 % in der Türkei leiden. Es verursacht einen hohen Blutzuckerspiegel und kann zu Problemen in verschiedenen Körperteilen führen. Es gibt zwei Haupttypen: Typ 1, bei dem der Körper nicht genügend Insulin produziert, und Typ 2, bei dem der Körper Insulin nicht richtig verwendet. Aufgrund von Problemen mit kleinen Blutgefäßen wird Diabetes manchmal als Grund angesehen, eine Zahnimplantation zu vermeiden. Zahnimplantate sind in der Regel erfolgreich, mit einer Erfolgsquote von 90–98 % nach 5 Jahren und 89–95 % nach 10 Jahren. Aber manchmal benötigen Menschen vor der Implantation zusätzlichen Knochen im Kiefer. Bei Menschen ohne Diabetes funktioniert dieser Knochenaufbau gut, mit Erfolgsraten zwischen 60 und 97 %. Für Menschen mit Diabetes ist das Ergebnis jedoch nicht so klar. Einige Studien deuten auf mehr Probleme für sie hin. Obwohl einige Studien auf mehr Komplikationen hinweisen, ist der Erfolg von Knochentransplantationen bei Diabetikern noch nicht vollständig geklärt. Eine der begrenzten Studien zu diesem Thema zeigt, dass Knochentransplantationen bei Patienten mit gut kontrolliertem Diabetes erfolgreich durchgeführt werden können, wie Dr. Özgür Erdoğan und sein Team gezeigt haben. Interessierte können über folgenden Link auf diese Studie zugreifen: https://doi.org/10.1111/clr.12450
Diabetes und seine Komplikationen:
Diabetes ist eine komplizierte Erkrankung, bei der es zu Blutzuckerwerten und Problemen mit den Blutgefäßen kommt. Dies kann genetische Ursachen, Fettleibigkeit, Entzündungen oder andere gesundheitliche Probleme haben. Es gibt verschiedene Arten von Diabetes, aber alle weisen ähnliche Gesundheitsprobleme auf. Bei beiden Arten von Diabetes hat der Körper Probleme mit der Verwendung von Insulin, einem Hormon, das den Blutzucker reguliert. Diabetes kann nicht nur Probleme im Körper, sondern auch im Mund verursachen, was zu mehr Zahnfleischerkrankungen und Knochenschwund führt. Dies liegt daran, dass Menschen mit Diabetes häufig stärkere Entzündungen im Zahnfleisch und im Blut haben.
Alveolarknochenaufbau:
Wenn Menschen Zähne verlieren, verliert manchmal ihr Kieferknochen an Volumen, was das Einsetzen von Zahnimplantaten erschwert. Hier kommt der Alveolarknochenaufbau ins Spiel. Es ist eine Möglichkeit, dem Kiefer mehr Knochen hinzuzufügen. Hierfür gibt es unterschiedliche Techniken. Die Wahl hängt von der Art und Größe des Problems sowie davon ab, was der Patient wünscht und leisten kann. Einige Techniken verwenden den eigenen Knochen des Patienten und diese funktionieren tendenziell besser als andere.
Erfolg von Zahnimplantaten und Knochenaufbau bei Diabetes:
Untersuchungen zeigen, dass der Erfolg von Zahnimplantaten bei Menschen mit Diabetes unterschiedlich sein kann. Die Erfolgsquoten können zwischen 68 % und 100 % liegen. Es gibt weniger Informationen über den Knochenaufbau bei Diabetes, die Ergebnisse scheinen jedoch gemischt zu sein. Einige Studien zeigen gute Ergebnisse, andere nicht.
Faktoren, die den Erfolg bei Diabetes beeinflussen:
Bestimmte Faktoren können beeinflussen, wie gut Zahnimplantate und Knochenaufbau bei Menschen mit Diabetes funktionieren. Die Art des Diabetes, wie gut er unter Kontrolle ist und wie lange jemand ihn schon hat, könnte eine Rolle spielen. Beispielsweise kann Typ-1-Diabetes, der normalerweise früher im Leben auftritt, einen größeren Einfluss auf den Erfolg einer zahnärztlichen Arbeit haben. Auch eine längere Diabetesdauer kann den Erfolg beeinträchtigen. Um zu sehen, wie gut Diabetes unter Kontrolle ist, prüfen Ärzte häufig einen Wert namens HbA1c. Wenn dieser Wert hoch ist, kann dies zu mehr Problemen bei der Zahnbehandlung führen. Einige Studien zeigen jedoch, dass auch Menschen mit schlecht eingestelltem Diabetes erfolgreiche zahnärztliche Eingriffe durchführen lassen können.
Umgang mit Diabetes bei zahnärztlichen Eingriffen:
Wenn jemand mit Diabetes eine zahnärztliche Behandlung benötigt, berücksichtigen Ärzte seinen allgemeinen Gesundheitszustand, die Kontrolle seines Blutzuckers und andere Faktoren. Wenn ihr Blutzucker nicht gut eingestellt ist, müssen sie möglicherweise warten, bis sich der Blutzuckerspiegel verbessert hat, bevor sie sich zahnärztlich behandeln lassen. Patienten müssen sich auch darüber im Klaren sein, dass der Eingriff aufgrund ihres Diabetes möglicherweise mit höheren Risiken verbunden ist. Sie können einige dieser Risiken reduzieren, indem sie nicht rauchen und sich gut um ihre Mundgesundheit kümmern.
Zusammenfassend lässt sich sagen, dass Diabetes Zahnimplantate und Knochenaufbauverfahren riskanter machen kann, sie sind jedoch nicht tabu. Auch Menschen mit Diabetes können sich diesen Eingriffen unterziehen, wenn ihr Diabetes gut behandelt wird und sie sich um ihre allgemeine Gesundheit kümmern. Weitere Forschung ist erforderlich, um vollständig zu verstehen, wie sich Diabetes auf diese Behandlungen auswirkt.
Weitere Informationen finden Sie im folgenden Artikel von Dr. Özgür Erdogan und seinen Kollegen: https://doi.org/10.1111/j.1752-248X.2010.01091.x
Bei Patienten, die gerinnungshemmende oder blutplättchenhemmende Medikamente einnehmen, besteht bei Zahnextraktionen oder anderen zahnchirurgischen Eingriffen wie Zahnimplantatoperationen das Risiko schwerer Blutungen sowohl während als auch nach dem Eingriff. Eines der am häufigsten verwendeten Antikoagulanzien ist Warfarin (Coumadin), während zu den Thrombozytenaggregationshemmern Aspirin, Clopidogrel (Plavix®), Ticlopidin (Ticlid®), Prasugrel (Effient®), Ticagrelor (Brilinta®) und direkt wirkende Antikoagulanzien gehören B. Dabigatran (Pradaxa®), Rivaroxaban (Xarelto®), Apixaban (Eliquis®), Edoxaban (Savaysa®, Lixiana®). Obwohl das Risiko schwerer Blutungen bei der Einnahme dieser Medikamente während einer Operation erhöht ist, ist das Absetzen bzw. Absetzen der Medikamente mit größeren Gesundheitsrisiken wie Thromboembolie, Schlaganfall oder Myokardinfarkt (MI) verbunden. Die Entscheidung, ob die Medikation fortgesetzt oder abgesetzt werden soll, hängt von verschiedenen Faktoren ab, wie zum Beispiel der Art der Operation (z. B. einer größeren Operation mit zu erwartender Blutung) und der Art der Erkrankung (z. B. dem Risiko einer Thromboembolie). In diesem Text werden die aktuellen Behandlungsprotokolle für Zahnoperationen oder Zahnentfernungen unter Einbeziehung von Antikoagulations- und
Thrombozytenaggregationshemmern behandelt
Für Patienten, die gerinnungshemmende Medikamente (Warfarin) einnehmen
Eine lebenslange Antikoagulationstherapie ist bei verschiedenen Arten kardiologischer Erkrankungen gegen das Risiko einer Thromboembolie indiziert, darunter Vorhofflimmern, künstliche Herzklappen, das Risiko einer tiefen Venenthrombose, rheumatische Herzklappenerkrankungen und Lungenembolie. Warfarin ist normalerweise das Medikament der Wahl für eine langfristige Antikoagulationstherapie, da es die Gerinnselbildung hemmt, indem es die Vitamin-K-abhängige Synthese von Gerinnungsfaktoren stört. Die perioperative Behandlung von Patienten unter Warfarin-Behandlung und einem oralchirurgischen Eingriff ist ein häufiges und herausforderndes klinisches Problem. Obwohl Zahnextraktionen als relativ kleine chirurgische Eingriffe mit geringem Blutverlust gelten, kann die Warfarin-Therapie dennoch das Risiko übermäßiger Blutungen während oder nach der Extraktion erhöhen. Die Entscheidung darüber, wie Patienten unter Warfarin-Therapie vor der Zahnextraktion behandelt werden sollen, richtet sich nach dem aktuellen International Normalized Ratio (INR) des Patienten und den Empfehlungen eines Arztes. Zu den häufig verwendeten Protokollen gehören die Zahnextraktion ohne Unterbrechung der Warfarin-Therapie, die Unterbrechung der Warfarin-Therapie und die Unterbrechung der Warfarin-Therapie mit überbrückender Antikoagulation unter Verwendung von niedermolekularem Heparin (LMWH) oder unfraktioniertem Heparin (UFH).
Eine Unterbrechung der Warfarin-Therapie setzt Patienten einem erhöhten Risiko für thromboembolische Ereignisse aus, die zu schweren Behinderungen oder zum Tod führen können. Daher ist bei Patienten mit hohem Risiko für ein thromboembolisches Ereignis eine Überbrückung mit NMH/UFH erforderlich. Allerdings ist dieses Protokoll mit erhöhten Kosten, Zeitaufwand und Arbeitsaufwand verbunden.
In mehreren kontrollierten Studien wurden die Ergebnisse verschiedener Protokolle für Zahnextraktionen verglichen. Diese Studien ermittelten Blutungskomplikationen durch subjektive Messmethoden, die auf Patientenfeedback oder Beobachtungen von Ärzten basierten. Heparin ist ein indirektes Antikoagulans, dessen gerinnungshemmende Wirkung durch die Aktivierung von Antithrombin, einem endogenen Inhibitor verschiedener Gerinnungsfaktoren, entfaltet wird. Heparin ist ein stark sulfatiertes Mucopolysaccharid mit einem heterogenen Molekulargewicht von 5.000 bis 30.000 Da in seiner UFH-Form. LMWH wird durch chemische oder enzymatische Depolymerisation aus UFH gewonnen. LMWH hat einen ähnlichen Mechanismus der gerinnungshemmenden Wirkung, mit vorhersehbareren pharmakokinetischen und pharmakodynamischen Eigenschaften, einer längeren Halbwertszeit und einem geringeren Risiko nicht-hämorrhagischer Nebenwirkungen im Vergleich zu UFH.
In einer früheren Studie von Prof. Dr. Özgür Erdoğan und seinen Kollegen heißt es, dass durch lokale Maßnahmen eine effiziente Blutstillung erreicht werden kann, indem die Extraktionsalveole mit Oxyzellulose und 3,0-Seidennähten verschlossen wird, und dass die Warfarin-Therapie bei einfachen Zahnextraktionen bei einem INR nicht abgebrochen werden sollte Wert liegt unter 4,0. Die Fortsetzung von Warfarin ist im Vergleich zur Überbrückungstherapie mit NMH oder UFH mit einem höheren Blutverlust verbunden, dieser Blutverlust ist jedoch klinisch unbedeutend und erfordert keine besondere Aufmerksamkeit. Wenn eine Überbrückungstherapie aufgrund relativ komplizierterer Operationen wie der Extraktion eines retinierten Zahns indiziert ist, sollte subkutanes LMWH aufgrund seiner ähnlichen Effizienz, geringeren Behandlungskosten und einfacheren Anwendung der intravenösen UFH vorgezogen werden. Der INR-Wert weist eine signifikante Korrelation mit der Menge des Blutverlusts nach der Extraktion auf und stellt einen wichtigen Parameter für die perioperative Beurteilung von Patienten unter Antikoagulationstherapie dar. Sie können den Artikel erreichen, indem Sie auf diesen Link klicken: https://www.sciencedirect.com/science/article/abs/pii/S0278239111004083
Patienten unter Thrombozytenaggregationshemmung (blutverdünnende Medikamente)
Ischämische kardiovaskuläre und zerebrovaskuläre Ereignisse resultieren aus der Aggregation von Blutplättchen und der Bildung eines Thrombus. Zur Behandlung und Vorbeugung dieser Erkrankungen wird von Ärzten regelmäßig eine orale Thrombozytenaggregationshemmung (APT) verschrieben. Aspirin, das erste eingeführte Thrombozytenaggregationshemmer, ist nach wie vor das am häufigsten verwendete APT. Im Laufe der Jahre wurden neue orale Thrombozytenaggregationshemmer entwickelt. Auch wenn die genauen Wirkmechanismen der verschiedenen Wirkstoffe unterschiedlich sind, bleibt ihr angestrebtes Ziel dasselbe – die Verhinderung der Blutplättchenaggregation. Je nach klinischer Indikation können diese Wirkstoffe einzeln (SAPT: Single Antiplatelet Therapy) oder in Kombination (DAPT: Dual Antiplatelet Therapy) verschrieben werden. Im Laufe der Jahre wurden neue orale Thrombozytenaggregationshemmer entwickelt. Auch wenn die genauen Wirkmechanismen der verschiedenen Wirkstoffe unterschiedlich sind, bleibt ihr angestrebtes Ziel dasselbe – die Verhinderung der Blutplättchenaggregation.
Routinemäßige zahnärztliche Eingriffe gelten im Allgemeinen als nicht-invasiv, weshalb ein Abbruch der Thrombozytenaggregationshemmung möglicherweise nicht erforderlich ist. Bestimmte zahnärztliche Eingriffe können jedoch zu erheblichen Blutungen führen, darunter Zahnextraktionen und andere kleinere oralchirurgische Eingriffe wie die chirurgische Entfernung retinierter Zähne. Während dieser Eingriffe kann es zu starken Blutungen sowohl aus dem umgebenden Weichgewebe als auch aus dem Alveolarknochen kommen, in dem sich die Zähne befinden. Darüber hinaus hinterlassen solche Eingriffe bei Patienten oft eine offene Wunde (d. h. eine Extraktionsalveole), die bei Wiederaufnahme der oralen Einnahme wiederholt traumatisieren kann. All diese Faktoren können postoperativ zu anhaltenden Blutungen führen, die möglicherweise weitere Eingriffe erfordern und zweifellos eine Stressquelle für den Patienten darstellen.
Die Bedenken hinsichtlich intraoperativer und postoperativer Blutungen sind größer, wenn der Patient eine DAPT erhält, im Vergleich zu einer SAPT. Daher erwägen einige Zahnärzte möglicherweise eine vorübergehende Beendigung der DAPT, um das Blutungsrisiko zu verringern. Dies muss jedoch gegen die schützende Wirkung abgewogen werden, die Thrombozytenaggregationshemmer bei ischämischen kardiovaskulären und zerebrovaskulären Ereignissen bieten. Im Wesentlichen müssen die Vorteile einer DAPT-Unterbrechung das Risiko einer Unterbrechung überwiegen.
Patienten unter direkter Antikoagulanzientherapie
Direkte orale Antikoagulanzien (DOACs) wurden in den letzten Jahren eingeführt und gewinnen im klinischen Alltag, sowohl in der Notaufnahme als auch in der Allgemeinmedizin, zunehmend an Bedeutung. Übermäßige Blutungen nach einer Zahnextraktion kommen mit einer Häufigkeit von bis zu 26 % häufig vor und können geringfügig bis lebensbedrohlich sein. Für die Behandlung von DOACs vor einer Operation muss der behandelnde Arzt über ein umfassendes Verständnis der DOAC-Indikationen, der Pharmakokinetik, potenzieller Arzneimittelwechselwirkungen und deren Auswirkungen auf Labortests verfügen. Jedes Jahr müssen über 10 % der DOAK-Patienten ihre gerinnungshemmende Medikation absetzen, bevor sie sich einem invasiven Eingriff unterziehen. Bei der Entscheidung, DOACs vor der Operation abzusetzen, sollten Faktoren wie die Halbwertszeit des verschriebenen Antikoagulans, das mit dem invasiven Eingriff verbundene Blutungsrisiko sowie das Blutungs- (HAS-BLED-Score) und das Thromboembolierisiko (CHADS2-Score) des Patienten berücksichtigt werden.
Traditionell wurde die Anwendung von NMH nach Absetzen oraler Antikoagulanzien empfohlen, um eine perioperative Lücke mit unzureichender Antikoagulation zu verhindern. Die aktuelle Literatur unterstützt jedoch nicht die Praxis der Heparin-Überbrückung zur Reduzierung des perioperativen Risikos einer Thromboembolie während eines DOAC-Stillstands. Tatsächlich haben einige Studien bei Patienten, die DOACs oder Vitamin-K-Antagonisten einnahmen, während einer Überbrückungsbehandlung ein erhöhtes Blutungsrisiko ohne Verringerung thromboembolischer Komplikationen gezeigt.
DOACs haben im Allgemeinen eine kürzere Eliminationshalbwertszeit als die meisten Vitamin-K-Antagonisten, wodurch Heparin-Bridging bei Patienten mit einer kurzen perioperativen DOAC-Unterbrechung klinisch unwirksam ist. Eine Überbrückungsbehandlung sollte Patienten mit hohem Thromboembolierisiko und längerer DOAK-Unterbrechung (mehr als 72–96 Stunden) vorbehalten bleiben. Im Gegensatz zum Absetzen eines Vitamin-K-Antagonisten führt die Unterbrechung der DOAC-Therapie nicht zu einem Ungleichgewicht zwischen pro- und antikoagulatorischen Faktoren, wodurch die Bedeutung einer Überbrückungstherapie in solchen Fällen verringert wird. Dennoch bestehen einige Ärzte darauf, Patienten während einer DOAC-Therapieunterbrechung zu überbrücken.
Zusammenfassung
In der medizinischen Gemeinschaft herrscht Konsens darüber, dass in den meisten Fällen Behandlungsschemata mit älteren Antikoagulanzien (z. B. Warfarin) und Thrombozytenaggregationshemmern (z. B. Clopidogrel, Ticlopidin, Prasugrel, Ticagrelor und/oder Aspirin) vorher unverändert bleiben sollten zahnärztliche Eingriffe. Es wird davon ausgegangen, dass die potenziellen Risiken, die mit einer Änderung oder dem Absetzen dieser Medikationsschemata verbunden sind, wie Thromboembolie, Schlaganfall und Myokardinfarkt (MI), die Folgen längerer Blutungen überwiegen, die im Allgemeinen mit lokalen Maßnahmen bewältigt werden können.
Bei Patienten mit zusätzlichen Erkrankungen, die zu anhaltenden Blutungen nach einer zahnärztlichen Behandlung führen, oder bei Patienten, die sich Therapien unterziehen, die das Blutungsrisiko erhöhen können, können Zahnärzte den Arzt des Patienten konsultieren, um zu beurteilen, ob die Behandlung in der Primärversorgung sicher durchgeführt werden kann. Alle vorgeschlagenen Anpassungen des Medikamentenplans vor einem zahnärztlichen Eingriff sollten in Absprache mit dem Arzt des Patienten und auf dessen Rat erfolgen.
Basierend auf der verfügbaren, aber begrenzten Evidenz scheint ein vorherrschender Konsens darüber zu bestehen, dass bei den meisten Patienten, die die neueren direkt wirkenden oralen Antikoagulanzien (d. h. Dabigatran, Rivaroxaban, Apixaban oder Edoxaban) erhalten und sich zahnärztlichen Eingriffen unterziehen (neben lokalen Standardmaßnahmen für Blutungskontrolle) ist keine Änderung des Antikoagulanzienregimes erforderlich. Bei Patienten, bei denen ein höheres Blutungsrisiko festgestellt wurde (z. B. Patienten mit Komorbiditäten oder Patienten, die sich umfangreicheren Eingriffen unterziehen, die mit einem erhöhten Blutungsrisiko einhergehen), kann jedoch in Absprache mit und auf Anraten des Arztes des Patienten eine Verzögerung in Betracht gezogen werden die zeitliche Planung der täglichen gerinnungshemmenden Dosis bis nach dem Eingriff, die Planung des zahnärztlichen Eingriffs so spät wie möglich nach der letzten gerinnungshemmenden Dosis oder die vorübergehende Unterbrechung der medikamentösen Therapie für 24 bis 48 Stunden. Weitere Forschungsarbeiten sind erforderlich, um endgültige periprozedurale Behandlungsstrategien für diese Patienten festzulegen, insbesondere für diejenigen, bei denen ein höheres Blutungsrisiko angenommen wird.
Nach einer operativen Extraktion eines dritten Molaren (Weisheitszahns) erleben Patienten häufig postoperative Probleme wie Trismus, Schmerzen und Schwellungen. Obwohl diese Folgen normalerweise vorübergehend sind und innerhalb weniger Tage verschwinden, können sie für die Patienten gelegentlich frustrierend sein. Trismus, gekennzeichnet durch Schwierigkeiten beim Öffnen des Mundes, tritt oft aufgrund von Entzündungen und Muskelkrämpfen um die Operationsstelle herum auf. Schmerzen und Schwellungen sind ebenfalls häufige Ereignisse nach solchen Eingriffen, die auf Gewebetrauma, Entzündungen und die natürliche Heilungsreaktion des Körpers zurückzuführen sind.
Strategien zur Reduzierung postoperativer Probleme
Um postoperative Schwellungen nach der operativen Entfernung von Weisheitszähnen zu reduzieren, können verschiedene Strategien angewendet werden. Vor allem eine ordnungsgemäße chirurgische Technik, einschließlich sorgfältiger Gewebemanipulation und minimaler Traumatisierung der umliegenden Gewebe, kann dazu beitragen, Schwellungen zu mildern. Zusätzlich kann die Anwendung von Kältepackungen auf das betroffene Gebiet unmittelbar nach der Operation Blutgefäße zusammenziehen, den Blutfluss verringern und Entzündungen reduzieren, wodurch Schwellungen gelindert werden. Nichtsteroidale entzündungshemmende Medikamente (NSAIDs) wie Ibuprofen können ebenfalls verschrieben werden, um Schwellungen zu reduzieren und Beschwerden zu lindern, indem sie die Prostaglandinsynthese hemmen und entzündliche Reaktionen unterdrücken.
Chirurgie zur Reduzierung postoperativer Probleme
Schwellungen nach der Extraktion von Weisheitszähnen treten hauptsächlich aufgrund von Gewebetrauma und der entzündlichen Reaktion des Körpers auf den chirurgischen Eingriff auf. Dr. Özgür Erdogan und seine Kollegen untersuchten den Einfluss zweier unterschiedlicher Lappen-Designs auf die Folgen der chirurgischen Entfernung des dritten Mandibularmolaren. (10.1007/s10006-011-0268-7) Lappen-Designs spielen eine entscheidende Rolle bei chirurgischen Eingriffen, da sie den Umfang der Gewebemanipulation und der Exposition während der Extraktion bestimmen. Die Studie kam zu dem Schluss, dass ein Lappen-Design im Vergleich zum anderen signifikant weniger postoperative Schwellungen verursachte. Diese Ergebnisse unterstreichen die Bedeutung der chirurgischen Technik und des Lappen-Designs bei der Minimierung von Schwellungen nach der Extraktion von Weisheitszähnen.
Kortikosteroide zur Reduktion von Ödemen
Eine weitere Studie von Dr. Özgür Erdogan und seinen Kollegen untersuchte auch die Auswirkungen von zwei unterschiedlichen Dosen von Methylprednisolon, einem Kortikosteroid, auf postoperative Schmerzen, Schwellungen und Trismus nach der Operation des dritten Molars. (https://doi.org/10.1016/S1079-2104(03)00464-5) Sie stellten fest, dass beide Dosen von Methylprednisolon im Vergleich zur Kontrollgruppe signifikant postoperative Schmerzen, Schwellungen und Trismus reduzierten. Die höhere Dosis hatte jedoch keine ausgeprägten Effekte bei der Linderung dieser Symptome. Methylprednisolon wirkt, indem es Entzündungen und Immunreaktionen unterdrückt und somit die Schwere der postoperativen Komplikationen mildert. Die Anwendung von Kortikosteroiden wie Methylprednisolon, wie in der Studie von Dr. Erdogan gezeigt, kann postoperative Schwellungen effektiv reduzieren, indem sie Entzündungen und Immunreaktionen unterdrücken. Die Dosierung und Dauer der Kortikosteroidtherapie sollten jedoch sorgfältig auf jeden Patienten abgestimmt werden, um mögliche Nebenwirkungen zu minimieren. Eine ordnungsgemäße postoperative Versorgung, einschließlich der Aufrechterhaltung einer guten Mundhygiene und der Befolgung von Ernährungsempfehlungen, kann ebenfalls dazu beitragen, Schwellungen zu reduzieren und eine optimale Heilung zu fördern. Darüber hinaus sollten die Patienten darauf hingewiesen werden, Aktivitäten zu vermeiden, die Schwellungen verschlimmern können, wie anstrengende körperliche Betätigung oder Rauchen.
Zusammenfassung
Zusammenfassend sind Trismus, Schmerzen und Schwellungen häufige Komplikationen nach der operativen Extraktion von Weisheitszähnen, insbesondere der dritten Molaren. Die Wirksamkeit von Methylprednisolon reduziert diese postoperativen Symptome. Die Anwendung geeigneter chirurgischer Techniken, die Verwendung von Kältepackungen, die Verabreichung von NSAIDs und die Berücksichtigung einer Kortikosteroidtherapie können alle dazu beitragen, Schwellungen zu reduzieren und den Komfort und die Genesung der Patienten nach der Extraktion von Weisheitszähnen zu fördern. Bitte beachten Sie die oben genannten Veröffentlichungen von Dr. Özgür Erdogan und seinen Kollegen für weitere Informationen zu den Techniken zur Reduzierung von Schwellungen, Schmerzen und Trismus nach der operativen Entfernung des eingewachsenen dritten Molaren (Weisheitszahns).